O βρώμικος πόλεμος των CDS

Τα «όπλα» επέλασης των αγορών, με στόχο την υποταγή των πολιτών στις τρείς βασικές απαιτήσεις τους: ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση και μείωση των κοινωνικών δαπανών

Όπως έχουμε επανειλημμένα αναφέρει στο παρελθόν, μία από τις υφιστάμενες λύσεις για τα τεράστια προβλήματα της χώρας μας, είναι ο μακροπρόθεσμος διακανονισμός του δημοσίου χρέους μας - με τη συμφωνία των δανειστών μας (εθελούσια αναδιάρθρωση).  

Εάν δηλαδή κατόρθωνε η (όποια) κυβέρνηση μας να πείσει τους δανειστές μας να αποδεχθούν την αποπληρωμή των χρεών μας («ανταλλαγή» των ομολόγων, τα οποία ευρίσκονται στην κυκλοφορία με καινούργια, ενδεχομένως εγγυημένα), σε 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις, με επιτόκιο ανάλογο με το εκάστοτε βασικό της ΕΚΤ (1,25% σήμερα), δεν θα υπήρχε κανένας λόγος εφαρμογής του καταστροφικού προγράμματος του ΔΝΤ.

Χωρίς καμία αμφιβολία, το «πρόγραμμα» του ΔΝΤ μας οδηγεί σε μία χρεοκοπία άνευ προηγουμένου, μέσα από την ύφεση και την ανεργία - αφού αυξάνουν τις δημόσιες δαπάνες (κάθε 1% ανεργία κοστίζει περί τα 400 εκ. €) και μειώνουν τα δημόσια έσοδα (η πτώση του ΑΕΠ κατά 10 δις €, λόγω ύφεσης 4,5% κοστίζει έσοδα άνω των 2,2 δις € - τα οποία καλούμαστε να αναπληρώσουμε με νέους φόρους, οι οποίοι επιδεινώνουν ξανά την ύφεση και σηματοδοτούν έναν ανατροφοδοτούμενο «κύκλο του διαβόλου»).    

Περαιτέρω, κάποιες «εναλλακτικές λύσεις» είναι η μονομερής άρνηση πληρωμής του χρέους (απεχθές), η εθελούσια ή μονομερής διαγραφή μέρους του χρέους (haircut), καθώς επίσης η στάση πληρωμών (χρεοκοπία). Κατά την υποκειμενική μας άποψη, καμία από αυτές τις «λύσεις» δεν συμφέρει την Ελλάδα, αλλά ούτε και τους πιστωτές της – ίσως μόνο εκείνους τους κερδοσκόπους, οι οποίοι στοιχηματίζουν «ασύστολα» στο καπιταλιστικό καζίνο.

Σε περίπτωση διαγραφής χρεών, οι ζημίες για τις ελληνικές τράπεζες, για τα ασφαλιστικά ταμεία μας και για τους ιδιώτες (κατέχουν πλέον το 30% του χρέους – ήτοι περί τα 100 δις € εσωτερικός δανεισμός), θα ήταν τεράστιες. Εκτός αυτού, η μείωση της αξίας των ακινήτων μας σε περίπτωση χρεοκοπίας κλπ (ακολουθούν συνήθως τους μισθούς), ύψους περίπου 30%, θα μας κοστίσει γύρω στα 200 δις € (όπως η πτώση των τιμών των μετοχών έχει κοστίσει κεφαλαιοποίηση στο χρηματιστήριο άνω των 150 δις €), ενώ θα δημιουργηθούν επί πλέον επισφάλειες στις τράπεζες. Τέλος, η χώρα μας (όχι μόνο το δημόσιο) δεν θα είχε πλέον πρόσβαση σε πηγές διεθνούς χρηματοδότησης τουλάχιστον για τα επόμενα δέκα χρόνια.   

Αντίθετα, ο μακροπρόθεσμος διακανονισμός είναι προς όφελος όλων, αφού οι απαιτήσεις των πιστωτών παραμένουν ως έχουν και δεν υπάρχει λόγος εμφάνισης ζημιών στους Ισολογισμούς τους – ενώ η χώρα μας δεν αποκόπτεται «άπαξ και δια παντός» από τις αγορές. Όσο για το επιτόκιο, εάν σκεφθεί κανείς ότι οι τράπεζες δανείζονται από την ΕΚΤ με 1,25% (δανείζουν το κράτος με 5,2%), θα καταλάβει ότι δεν αποτελεί μία παράλογη απαίτηση.

Ένας τέτοιος διακανονισμός όμως θα δημιουργούσε προβλήματα στην αγορά των CDS, επειδή δεν είναι νομικά καθορισμένες οι απαιτήσεις των κατόχων τους (ειδικά των «ακάλυπτων»), σε περίπτωση συμφωνίας του δανειστή με τον οφειλέτη – πόσο μάλλον αφού είναι εύλογη η θέση των ιδιοκτητών των CDS, σύμφωνα με την οποία δικαιούνται να αποζημιωθούν, τόσο σε περίπτωση χρεοκοπίας (στάσης πληρωμών), όσο και εάν υπάρξει η οποιαδήποτε συμφωνία διακανονισμού, η οποία ουσιαστικά είναι μίας μορφής «χρεοκοπία».

Ανεξάρτητα τώρα από αυτά, θεωρούμε σκόπιμη την παρακάτω «επιγραμματική» αναφορά μας αφενός μεν σταCDS, αφετέρου στα Spreads, έτσι ώστε να έχουμε μία ολοκληρωμένη εικόνα των συγκεκριμένων όπλων μαζικής καταστροφής.  

ΤΑ CDS ΚΑΙ ΤΑ SPREADS     

     

Τα προϊόντα που συνέβαλλαν στην επιτυχία των CDO’s,των χρηματοπιστωτικών προϊόντων δηλαδή που είχαν «συσκευάσει» πολλές μαζί δανειακές συμβάσεις διαφορετικού ρίσκου, είναι οι ασφάλειες έναντι πιστωτικών απωλειών - τα Credit Default Swaps ή CDS.

Η επενδυτική τράπεζα, η οποία το 1997 «εφεύρε» τα προϊόντα αυτά, ήταν η JP Morgan. Ειδικότερα, δόθηκε για πρώτη φορά η δυνατότητα σε μία τράπεζα, η οποία δάνειζε έναν πελάτη της, να εξασφαλιστεί απέναντι σε μελλοντικούς κινδύνους - ασφαλίζοντας την πίστωση προς τον πελάτη της έναντι ενός ποσού, το οποίο βασιζόταν στην ονομαστική αξία των πιστώσεων που παρείχε (κεφάλαιο).

Όταν τώρα ο δανειστής έχει πληρώσει για τα ασφάλιστρα κινδύνου 1.000 μονάδες βάσης (10% του κεφαλαίου), τότε είναι ουσιαστικά υποχρεωμένος να τα χρεώσει στον οφειλέτη – επί πλέον του επιτοκίου που θα ήθελε να κερδίσει. Θεωρώντας αυτό το επιτόκιο ίσο με το 3%, όσον αφορά τα ομόλογα της Ευρωζώνης, με αυτό δηλαδή που «χρεώνεται» το γερμανικό ομόλογο, τότε ο δανειστής θα πρέπει να χρεώσει τον οφειλέτη με ένα επιτόκιο που υπερβαίνει το 13%.

Από την άλλη πλευρά τα Spreads είναι μία ονομασία, η οποία στα ομόλογα δεν αναφέρεται στην απόλυτη κερδοφορία τους, αλλά στον επί πλέον τοκισμό τους - σε σχέση με το επιτόκιο ενός άλλου ομολόγου ιδίας διαρκείας, το οποίο θεωρείται «μηδενικού ρίσκου» (στην περίπτωση της Ευρωζώνης το ομόλογο του γερμανικού δημοσίου, με επιτόκιο περί το 3%). Όταν λοιπόν ταSpreads των δεκαετών ομολόγων καταγράφουν την τιμή των 1.240 μονάδων βάσης (12,40%), τότε το επιτόκιο, με το οποίο θα μπορούσε να δανεισθεί το Ελληνικό δημόσιο, θα ήταν περί το 15,40%.

Περαιτέρω, εάν ο οφειλέτης (κράτος κλπ) δεν μπορέσει να επιστρέψει το δάνειο του, εάν χρεοκοπήσει δηλαδή, τότε ο δανειστής πληρώνεται από τον ασφαλιστή. Κατ’ επέκταση, τα ασφαλισμένα με CDS δάνεια (ομόλογα,CDO’s) που παρέχουν ή αγοράζουν οι τράπεζες, δεν εγγράφονται σαν τέτοια στα βιβλία τους – οπότε συνήθως δεν απαιτείται η διατήρηση του ελάχιστου αποθεματικού (fractional reserve) στις κεντρικές τράπεζες.

Οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ το τεράστιο ρίσκο των ασφαλιστικών εταιρειών, στην περίπτωση της χρεοκοπίας ενός κράτους. Για παράδειγμα, εάν μία χώρα ασφαλισμένη με CDS ύψους 1.000 μονάδων βάσης (10%) χρεοκοπήσει τον πρώτο χρόνο της ασφάλισης της, τότε η ασφαλιστική εταιρεία είναι υποχρεωμένη να πληρώσει το δεκαπλάσιο των ασφαλίστρων που έχει εισπράξει.

Συνεχίζοντας, η JP Morgan είχε την ιδέα να συνδέσει τις δύο χωριστές λειτουργίες, τα ασφαλιστήρια δηλαδή (CDS), καθώς επίσης τις «τιτλοποιήσεις» δανείων (CDO’s), σε μία - δημιουργώντας εξ αυτών ένα καινούργιο σύνθετο (δομημένο) προϊόν: το BISTRO(Broad Index Secured Trust Offering).

Το καινούργιο αυτό σύνθετο προϊόν, το οποίο βαθμολογήθηκε ακόμη και με ΑΑΑ, πουλήθηκε ή εξελίχθηκε σε άλλα παρόμοια (όπως BISTRO’s απόBISTRO’s κοκ.) - έως ότου, σε τελική ανάλυση, δεν γνώριζε κανείς ποιος έχει ασφαλίσει ποιόν, γιατί και από πού θα πληρωθεί, στην περίπτωση που πραγματικά χρεοκοπήσει ο ασφαλιζόμενος πελάτης.

Η «φούσκα» αυτή, η οποία υφίσταται παράλληλα με την πρώτη και δεν έχει ακόμη εκραγεί, είναι κατά πολύ μεγαλύτερη - υπολογιζόταν στα 57.325 δις $ το 2008 (για σύγκριση, το παγκόσμιο ΑΕΠ το 2007 ήταν 54.312 δις $), έναντι μόλις 6.396 δις $ που ήταν το 2004. Στην περίπτωση που θα εκραγεί οι τράπεζες, μεταξύ άλλων, οι οποίες τυχόν δεν θα πληρωθούν από τις ασφάλειες, θα υποχρεωθούν να επαναφέρουν στους Ισολογισμούς τους τις απαιτήσεις που έχουν «πουλήσει», με αποτέλεσμα να επιβαρυνθούν με ακόμη περισσότερες ζημίες από αυτές που επωμίσθηκαν ήδη, από την έκρηξη της «φούσκας» των ενυπόθηκων δανείων.

Σήμερα, σύμφωνα με όσα δημοσιεύονται, τα διάφοραCDS αγοράζονται πλέον από τους κερδοσκόπους, μέσω των μεγάλων τραπεζών και ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίες είναι οι νόμιμοι «διαπραγματευτές» τους. Ουσιαστικά βέβαια πρόκειται για «στοιχήματα» (το αντικείμενο τους είναι η χρεοκοπία κάποιας χώρας), τα οποία «εξαργυρώνονται» από τις τράπεζες (ασφαλιστικές εταιρείες) που τα πουλούν, εάν πράγματι η χώρα χρεοκοπήσει.

Με την ασφάλεια τώρα να κοστίζει ανάλογα με τις μονάδες βάσης, σημαίνει ότι, για κάθε 1.000.000 € αξίας ομολόγων, τα ασφάλιστρα που απαιτούνται υπολογίζονται σύμφωνα με τον Πίνακα Ι.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ασφάλιστρα ανά ομόλογο 1.000.000 €*

Αξία Ομολόγου	Μονάδες βάσης	Ασφάλιστρο**	Εγγύηση 10%
1.000.000	100	10.000	1.000
1.000.000	200	20.000	2.000
1.000.000	300	30.000	3.000
1.000.000	1.000	100.000	10.000

* Υπάρχουν διαφορετικού τύπου CDS, καλυμμένα και μη, με διαφορετικά ποσοστά ασφαλίστρων, ενώ είναι τρίμηνης λήξης – 30. Ιουνίου κοκ (επόμενο «ραντεβού» για την Ελλάδα, στις 30.06.2011). Ειδικά τα μη καλυμμένα, θεωρούνται τεράστια απειλή για το σύστημα.   

** 1% για κάθε 100 μονάδες βάσης  (μβ)

Εάν θέλουμε λοιπόν να ασφαλίσουμε ομόλογα αξίας 1.000.000 € (τα οποία δεν υποχρεούμαστε να έχουμε στην κατοχή μας), τότε στις 1.000 μβ, θα πρέπει να διαθέσουμε 100.000 € (μία από τις πολλές περιπτώσεις).  

Εν τούτοις, με δεδομένο ότι οι κερδοσκόποι πληρώνουν ακόμη και το 10% της αξίας των ασφαλίστρων σαν εγγύηση (Πίνακας Ι, τελευταία στήλη), απαιτούνται 10.000 € - προς εξασφάλιση αξίας 1.000.000 €. Δηλαδή, με μία επένδυση ύψους 10.000 €, μπορεί κανείς να εκατονταπλασιάσει τα χρήματα του – εάν φυσικά κερδίσει (στις 100 μβ μπορεί να τα κάνει «χιλιαπλάσια»).

Συνεχίζοντας διαπιστώνει κανείς ότι, στην περίπτωση που η ασφαλιζόμενη χώρα χρεοκοπήσει (στάση πληρωμών, αναδιάρθρωση χρεών κλπ), τότε ο κερδοσκόπος κερδίζει 100 φορές το κεφάλαιο που επένδυσε – στις 1.000 μονάδες βάσης. Δηλαδή, «στοιχηματίζοντας» 10.000 € κερδίζει 1.000.000 € - στην περίπτωση που χάνει, τότε η απώλεια του είναι 100.000 €.

Αντίθετα η ασφαλιστική εταιρεία, η οποία πουλάει ταCDS, εάν τυχόν χρεοκοπήσει η χώρα, χάνει 1.000.000 € ανά ασφαλιζόμενο – ενώ κερδίζει 100.000 €, επίσης ανά ασφαλιζόμενο, εφόσον δεν χρεοκοπήσει η χώρα (πάντοτε εντός του προκαθορισμένου χρονικού διαστήματος «λήξης» των CDS). Επομένως η τράπεζα (ασφαλιστική εταιρεία), έχει σε κάθε περίπτωση πολλαπλάσιο ρίσκο, σε σχέση με την απόδοση που επιτυγχάνει, συγκρινόμενη με τον κερδοσκόπο.

Επειδή το παράδειγμα είναι αριθμητικά υποθετικό, η απειλή από τα ελληνικά CDS θα μπορούσε να είναι κατά πολύ μεγαλύτερη - όχι μόνο λόγω του ότι πουλήθηκαν CDS με λιγότερο από 1.000 μβ, ενώ για κάθε ομόλογο υπάρχουν πολλοί ασφαλισμένοι (για παράδειγμα, το ίδιο σπίτι έχει ασφαλισθεί από πολλούς γείτονες, ενώ όλοι θα πληρωθούν από την «τελική» ασφαλιστική εταιρεία), αλλά και ένεκα των BISTRO’s, καθώς επίσης των ίδιων των ομολόγων που ασφαλίσθηκαν (στα γερμανικά ασφαλιστικά ταμεία υπολογίζονται 500 Euro-funds με ελληνικά ομόλογα, ύψους 80 δις €, τα οποία αφορούν πολλούς ασφαλισμένους)

Με βάση λοιπόν τα δεδομένα αυτά, αναρωτιέται κανείς εάν είναι δυνατόν να ανταπεξέλθει το «σύστημα», με τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας – όχι μόνο λόγω της απώλειας των ομολόγων αλλά, κυρίως, από τα τεράστια ποσά των ασφαλίστρων, τα οποία θα έπρεπε υποχρεωτικά να αποδοθούν στους κερδοσκόπους. Έχοντας δε «νωπό» το παράδειγμα της Lehman Brothers, από την οποία ουσιαστικά «χρεοκόπησε» η AIG (ασφαλίζοντας ταCDO’s), είμαστε της άποψης ότι, η κατάσταση είναι τουλάχιστον εκρηκτική (αν και πολύ λιγότερο επικίνδυνη, από ότι ήταν ένα χρόνο πριν). Εδώ ακριβώς «εντοπίζεται» η διαφορά (διαπραγματευτικό πλεονέκτημα), μεταξύ των παλαιοτέρων χρεοκοπιών κρατών (Βραζιλία κλπ) και της ενδεχόμενης της Ελλάδας.   

Κλείνοντας, τα CDS διαπραγματεύονται στις χρηματαγορές ελεύθερα – χωριστά δηλαδή από τα ομόλογα που ασφαλίζουν, ενώ χρησιμοποιούνται τόσο για τον περιορισμό των επενδυτικών ρίσκων, όσο και για τη διασπορά των κινδύνων. Μπορούν όμως επίσης να χρησιμοποιηθούν με στόχο την κερδοσκοπία – για παράδειγμα, ως στοιχήματα σε σχέση με την πτώχευση μίας επιχείρησης ή ενός κράτους. Στην περίπτωση αυτή ο κερδοσκόπος, αυτός δηλαδή που στοιχηματίζει στη χρεοκοπία ενός άλλου, έχει τεράστιο κίνητρο κέρδους – οπότε έχει κάθε λόγο να συμβάλλει στην «πυρπόληση» του σπιτιού του γείτονα».

Τέλος, παρά το ότι οι παραπάνω «διαδικασίες» δεν είναι συμβατές με την εν γένει ασφαλιστική νομοθεσία, η οποία μεταξύ άλλων απαγορεύει την ασφάλιση αντικειμένων που δεν είναι στην κατοχή μας (ή τη χρέωση ασφαλιστικών «προμηθειών» αυτού του ύψους - συνήθως είναι χαμηλά ποσοστά «επί τοις χιλίοις»), οι αγορές φαίνεται να είναι «υπεράνω των νόμων» - αφού δεν υπάγονται σε αυτούς τους περιορισμούς των «κοινών θνητών».   

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ανεξάρτητα από τον καπιταλισμό-καζίνο και τα σύγχρονα πολεμικά όπλα του απολυταρχικά μονοπωλιακού, επεκτατικού χρηματοπιστωτικού θηρίου, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι, στη Ν. Κορέα η υπονόμευση της Δημοκρατίας από το ΔΝΤ υπήρξε εντελώς απροκάλυπτη.

Ειδικότερα, το τέλος των διαπραγματεύσεων με το Ταμείο συνέπιπτε με τις τότε προγραμματισμένες προεδρικές εκλογές - ενώ τα προεκλογικά προγράμματα δύο εκ των υποψηφίων κομμάτων ήταν αντίθετα προς τις πολιτικές του ΔΝΤ (όπως συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας, όπου κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης είναι εντελώς αντίθετα με το «μνημόνιο» - αν και δεν είναι σαφής η θέση τους, σε σχέση με τον οργανισμό που το επιβάλλει: με τους συνδίκους του διαβόλου δηλαδή οι οποίοι, εάν δεν «εκδιωχθούν» το συντομότερο δυνατόν, θα οδηγήσουν την Ελλάδα είτε στην υποδούλωση, είτε στη χρεοκοπία). 

Σε μία ασυνήθιστα ανοιχτή παρέμβαση λοιπόν στις πολιτικές διαδικασίες ενός ανεξάρτητου έθνους, το ΔΝΤ αρνήθηκε να αποδεσμεύσει τα χρήματα (τη δόση), μέχρι οι τέσσερις κυριότεροι κομματικοί υποψήφιοι της Ν. Κορέας να δεσμευθούν ότι, εάν «νικούσαν» στις εκλογές, θα ακολουθούσαν «απαρέγκλιτα» τους κανόνες του ΔΝΤ. Χάρη σε αυτόν ακριβώς τον «εκβιασμό» το ΔΝΤ θριάμβευσε, αφού όλοι οι υποψήφιοι (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) δήλωσαν γραπτά, εγγυήθηκαν δηλαδή, ότι θα ακολουθούσαν πιστά την πολιτική του. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμβεί κάτι ανάλογο στην Ελλάδα, πριν από τη «δόση» του Ιουνίου – ή, το αργότερο, πριν από τη διεξαγωγή των επομένων εκλογών. 

Τέλος υπενθυμίζουμε ότι, οι ιδιωτικοποιήσεις στη Βολιβία εκ μέρους του σοσιαλιστή πρωθυπουργού της, πυροδότησαν μία σειρά από «πολέμους» - αρχικά τον «πόλεμο του νερού» εναντίον της Bechtel, η οποία είχε αγοράσει το σύστημα ύδρευσης (ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ) και είχε αυξήσει τις τιμές κατά 300%, στη συνέχεια τον «πόλεμο των φόρων» εναντίον του σχεδίου του ΔΝΤ που προέβλεπε τη φορολόγηση των μισθωτών (απόλυση ΔΥ, περικοπές μισθών κλπ) για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα, καθώς επίσης τον «πόλεμο του φυσικού αερίου» (τη «μάχη της ΔΕΗ» στο παράδειγμα της χώρας μας).     

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Moody’s: Ανυπολόγιστες οι συνέπειες της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους - Στο C η αξιολόγηση εάν...

Δυσμενείς θα είναι οι επιπτώσεις μίας πιθανής αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, σύμφωνα με σημερινό report του οίκου αξιολόγησης Moody’s, ο οποίος επισημαίνει ότι οι συνέπειες είναι δύσκολο να ελεγχθούν και να υπολογιστούν.

Μάλιστα, ο οίκος θεωρεί ότι οι αρνητικές εξελίξεις δε θα μείνουν μόνο στις αδύναμες περιφερειακές οικονομίες, αλλά θα επεκταθούν και σε ολόκληρη την Ευρώπη, ακόμη και αν το είδος της αναδιάρθρωσης είναι ήπιο. Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξουν υποβαθμίσεις αξιολογήσεων, αύξηση του κόστους δανεισμού, πτώση των κεφαλαιαγορών και δυσκολία άντλησης κεφαλαίων λόγω μείωσης της εμπιστοσύνης.
Ωστόσο, η Moody’s επιχειρεί να δώσει και μία άλλη διάσταση. Αυτή του κατά πόσο η αναδιάρθρωση θα θέσει σε βιώσιμη τροχιά το χρέος της Ελλάδας. Σε μία τέτοια περίπτωση οι συνέπειες θα είναι μικρότερες τόσο για τις ελληνικές τράπεζες όσο και για την πιθανή μετάδοση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Τέλος, αναφέρει ότι μία χρεοκοπία θα μείωνε την αξιολόγηση της Ελλάδας στο Ca ή στο C όπου και θα παρέμενε για αρκετό χρονικό διάστημα. Ο ελληνικός τραπεζικός κλάδος θα χρειαζόταν επιπλέον κεφάλαια ώστε να καλύψει τις απώλειες ενώ η πρόσβαση τους στις κεφαλαιαγορές παρέμενε αδύνατη.

Alastair Wilson: "Θα υπάρξει αλυσιδωτή αντίδραση με σκληρές επιπτώσεις αν η Ελλά προβεί σε στάση πληρωμών"

Ανώτερο στέλεχος του αμερικανικού οίκου Moody's προστέθηκε σήμερα σε εκείνους που προειδοποιούν ότι θα υπάρξει "μία αλυσιδωτή αντίδραση με σκληρές επιπτώσεις" στη 17μελή ευρωζώνη εάν επιτραπεί στην Ελλάδα να προβεί σε στάση πληρωμών στη διάρκεια του Ιουνίου, οπότε η Ελλάδα θα χρειαστεί ένα ποσό ίσον με 13,4 δισεκατομμύρια ευρώ (18,85 δισεκατομμύρια δολάρια).
Ο επικεφαλής της διεύθυνσης του Moody's για τον χρηματοπιστωτικό τομέα, Alastair Wilson, σε συνέντευξή του σήμερα στο πρακτορείο Ρόιτερς τόνισε ότι μία στάση πληρωμών από μέρους της Ελλάδα μπορεί να υπονομεύσει το αξιόχρεο κι άλλων μελών της ευρωζώνης με δημοσιονομικά προβλήματα.
"Μία στάση πληρωμών από την Ελλάδα θα είναι πολύ αποσταθεροποιητική, μπορεί να έχει επιπτώσεις γιά το αξιόχρεο κι άλλων κρατών σε όλη την Ευρώπη", τόνισε ο Ουίλσον, που συγχρόνως επισήμανε ότι: κι άλλα κράτη μέλη στην ευρωζώνη μπορεί τελικά να δούν τον χαρακτηρισμό των επενδυτικών προϊόντων τους να γίνεται: "σκουπίδι", διευρύνοντας το χάσμα με τους ισχυρότερους πιστωτές της ευρωζώνης. Η Πορτογαλία κι η Ισλανδία θα είναι ανάμεσα στους πρώτους αυτής της κατηγορίας.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και οίκοι αξιολόγησης λένε ότι οι επιλογές που διερευνούν για μία επιμήκυνση των ελληνικών κρατικών ομολόγων, που διακρατούν οι ιδιώτες, μπορεί να ερμηνευθούν ως μία οιωνεί στάση πληρωμών, ως ένα "γεγονός" γιά τον πιστωτικό τομέα, προκαλώντας περαιτέρω υποβαθμίσεις και καθιστώντας ακαταλληλότερα γιά τον ρόλο τους ως εγγυήσεων τα κρατικά ομόλογα της Ελλάδας.
Μία στάση πληρωμών απ την Ελλάδα θα μπορεί να λάβει πολλές μορφές, συμπεριλαμβανομένων των μεταβολών στους όρους και στις προϋποθέσεις ή ενός επιλεκτικού "ανασχεδιασμού" του χρέους ενώ, όπως ο Ουίλσον πρόσθεσε, όλες οι συναλλαγές αυτού του τύπου θα θεωρηθούν συναλλαγές γιά το χρέος σε μία στενόχωρη κατάσταση.
Κάτι τέτοιο θα εκληφθεί ως ότι στην ΕΕ απομένει, μόνον, η επιλογή της επιμήκυνσης των κρατικών ομολόγων, που αντιπροσωπεύουν επίσημο δανεισμό της Ελλάδας, όπως κι η μείωση του επιτοκίου τους, την ώρα κατά την οποία στην Αθήνα θα δίνεται ένα συμπληρωματικό πακέτο βοήθειας, για να καλυφθούν οι δανειακές της ανάγκες της περιόδου 2012-2013, με αντάλλαγμα πρόσθετα μέτρα για τον περιορισμό του δημόσιου ελλείμματος απ' την Ελλάδα και δεσμεύσεις της για αποκρατικοποιήσεις.
Νωρίτερα σήμερα, ο οίκος Moody's εξέδωσε ανακοίνωση για τα πιθανά σενάρια αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας κάνοντας λόγο περί πιθανού "ντόμινο" σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

www.bankingnews.gr

Υπάρχει τρόπος οι αγορές να σταματήσουν να κερδοσκοπούν κατά της Ελλάδος; Να πληρωθούν τα CDS των ομολόγων….

Μόνο η ιδέα σοκάρει. Να πληρωθούν τα CDS για να σταματήσει η κερδοσκοπία κατά της Ελλάδος.
Δηλαδή κάποιας μορφής τεχνική χρεοκοπία ώστε να πληρωθούν τα CDS και η Ελλάδα να πάψει να βρίσκεται στο επίκεντρο των κερδοσκόπων.
Η ιδέα αρκετά προχωρημένη, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κερδοσκόπων και προφανώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μειοδοτική.
Όμως η Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπίσει τον πυρήνα του προβλήματος.

Οι αγορές δεν πιστεύουν την Ελλάδα.
Τα CDS στην Ελλάδα στις 1540 μονάδες βάσης δηλαδή 15,4% και στην Ιρλανδία και Πορτογαλία στις 675 μονάδες βάσης δηλαδή 6,75%.
Γιατί η Ελλάδα εμφανίζει διπλάσιο CDS από την Πορτογαλία όταν και οι δύο χώρες βρίσκονται στην ίδια μοίρα κοινώς έχουν τεθεί εκτός αγορών.
Γιατί απλά οι αγορές πιστεύουν ότι οι πιθανότητες χρεοκοπίας της Ελλάδος είναι διπλάσιες από αυτές της Πορτογαλίας.
Η Ελλάδα πρέπει να υλοποιήσει ορισμένα βήματα και ένα από αυτά αφορά την αγορά.
Η Ελλάδα θα οδηγήσει σε απώλειες τα hedge funds ή θα τους δώσει αυτό που θέλουν το κέρδος;
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι αν πληρωθούν τα CDS στο σύνολο τους το κέρδος που θα προκύψει θα είναι 30 δις δολάρια με βάση όμως το καλύτερο σενάριο παραδοχών και χωρίς να περιλαμβάνονται οι απώλειες όσων κατέχουν και ομόλογα. Καθαρό κέρδος προκύπτει για τους κατόχους naked CDS γυμνών μη καλυμμένων CDS με ομόλογα.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά οι κερδοσκόποι έχουν επενδύσει και ποντάρει στην χρεοκοπία της Ελλάδος 6,5 δις δολάρια  και στοχεύουν να κερδίσουν 30 δις δολάρια.
Τα 30 δις δολάρια δεν θα τα πληρώσει η Ελλάδα αλλά οι εκδότες ή οι τελευταίοι πωλητές CDS.


Ο ρόλος των CDS

Σε ρυθμιστικό παράγοντα για την προσπάθεια της Ελλάδος να αναδιαρθρώσει μέσω επιμήκυνσης το χρέος της και να αποφύγει την χρεοκοπία θα αποδειχθούν τα Credit Default Swaps.
Τα CDS είναι ένας μηχανισμός αντιστάθμισης κινδύνου παράγωγο προϊόν δηλαδή το οποίο το αγοράζει ένας επενδυτής ώστε να προστατευθεί από το ρίσκο χώρας.
Η συνολική τους αγορά αντιστοιχεί σε 30 τρισ δολάρια όταν η συνολική αγορά παραγώγων αντιστοιχεί σε 450 τρισ δολάρια.
Τα CDS παρ΄ ότι δημιουργήθηκαν από την J P Morgan αποτελούν ένα σχετικά νέο προιόν και χρησιμοποιήθηκαν ειδικά στην περίπτωση της Exxon με την υπόθεση Exxon Βαλντεζ το 1994.
Με βάση την παραδοσιακή τους λειτουργία για ένα επενδυτή που κατέχει 10 εκατ θέση σε ελληνικό χρέος θα πληρώσει για να αντισταθμίσει τον κίνδυνο αυτό 1,54 εκατ δολάρια καθώς το CDS βρίσκεται στις 1540 μονάδες βάσης δηλαδή θα πληρώσει απόδοση 15,4%.
Με βάση ασφαλείς πληροφορίες το τελευταίο διάστημα καταγράφεται μια συστηματοποιημένη πίεση στο ελληνικό χρέος απόρροια μιας αρκετά σημαντικής παραμέτρου.
Λήγουν CDS από τις 16 Μαΐου έως τα τέλη Ιουλίου περίπου 1,2 με 1,5 δις δολάρια όπερ σημαίνει ότι αν μέχρι τότε δεν υπάρξει μια σημαντική εξέλιξη θα υποχρεωθούν είτε να κλείσουν θέσεις είτε να ανανεώσουν πληρώνοντας σε τρέχουσες τιμές τα hedge funds και γενικώς τα χαρτοφυλάκια που έχουν ακολουθήσει ακραίες κερδοσκοπικές τακτικές. Αυτό το χρονικό διάστημα ίσως συμβούν πολλά που απαιτούν τεράστια προσοχή από τους εμπλεκόμενους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχουν 3 ειδών κατέχοντες CDS.
H πρώτη κατηγορία είναι μια τράπεζα ένας θεσμικός επενδυτής που κατέχει ελληνικό χρέος αλλά έχει αγοράσει και CDS για να αντισταθμίσει τον κίνδυνο χώρας που στην Ελλάδα βρίσκεται σε πραγματικά επικίνδυνα επίπεδα. Με βάση πληροφορίες το 40% των CDS ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Στην δεύτερη κατηγορία εντάσσονται όσοι κατέχουν CDS αλλά πούλησαν τα ομόλογα που κατά βάση είχαν δανειστεί και αυτοί είναι εκτεθειμένοι και από την πλευρά των CDS και από την πλευρά των ομολόγων. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσονται το 30% των CDS.
Στην τρίτη κατηγορία εντάσσονται όσοι κατέχουν μόνο CDS naked CDS τα γυμνά CDS δηλαδή αγοράστηκε το παράγωγο χωρίς ομόλογο.
Σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται το 30% των CDS.
Τα CDS είναι μια κλειστή αγορά που δεν έχουν πρόσβαση προφανώς τα φυσικά πρόσωπα αλλά και οι περισσότεροι επενδυτές ή τράπεζες.
Πρωτίστως πόσα είναι τα CDS και ποιοι είναι οι κάτοχοι τους;
Με βάση εκτιμήσεις και μόνο τα ελληνικά CDS κινούνται περί τα 6,5 δις δολάρια. Τα CDS ως παράγωγο προϊόν είναι αποτιμημένο σε δολάριο. Σε ευρώ είναι περίπου 4,5 δις ευρώ.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι με σημερινές τιμές η αξία των CDS διαμορφώνεται στα 6,5 δις δολάρια. Το μέσο κόστος των CDS κατ΄ εκτίμηση εκτιμάται στις 800 μονάδες βάσης από 1540 μονάδες βάσης την τρέχουσα περίοδο.
Τι σημαίνει θέσεις 6,5 δις δολάρια σε CDS σε τρέχουσες τιμές ότι η αξία των ομολόγων που αντιστοιχούν στα CDS είναι 35 δις ευρώ.
Σημειώνεται ότι για κάθε 10 εκατ θέση σε ελληνικό χρέος το ασφάλιστρο για αντιστάθμιση κινδύνου στο ρίσκο χώρας είναι 1,54 εκατ δολάρια αφού το τρέχον CDS 1540 μονάδες βάσης.
Με βάση το μέσο κόστος των 800 μονάδων βάσης CDS προκύπτει ότι το ασφαλισμένο χρέος είναι περίπου 55 δις ευρώ (αποτιμημένο με όρους ευρώ αντί δολαρίου που είναι και το ορθό)
Το μείζον ερώτημα που ανακύπτει είναι ότι σε σύνολο 354 δις ευρώ ομολόγων που είναι το συνολικό χρέος που έχει εκδώσει η χώρα με σημερινές τιμές περίπου 300 με 320 δις ευρώ ελληνικών ομολόγων είναι ανασφάλιστα δηλαδή δεν φέρουν μηχανισμό αντιστάθμισης κινδύνων CDS και μόνο 35 δις ευρώ είναι ασφαλισμένα. Π.χ. Οι ελληνικές τράπεζες με 55 δις ευρώ δεν έχουν CDS. H EKT με 46 δις ευρώ δεν έχει CDS. Τα ασφαλιστικά ταμεία της Ευρώπης δεν έχουν CDS όπως και οι περισσότερες ευρωπαϊκές τράπεζες. Τα CDS τα κατέχουν ορισμένα hedge funds αμερικάνικα, αμερικανικές επενδυτικές και ορισμένες ευρωπαϊκές οι οποίες άρχισαν να αγοράζουν CDS με στόχο να προστατευθούν από μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδος.
Από τα στοιχεία που παραθέτουμε προκύπτει ότι 35 δις ευρώ ελληνικού χρέους είναι ασφαλισμένα φέρουν μηχανισμό αντιστάθμισης.
Όμως τα CDS είναι δύο κατηγοριών τα CDS που συνδέονται με το ομόλογο για το οποίο αγοράστηκαν ως μηχανισμός αντιστάθμισης κινδύνου και τα naked CDS τα γυμνά CDS τα οποία ενώ αγοράστηκαν δεν υπάρχει το συνδεδεμένο με αυτά ομόλογα καθώς πωλήθηκε ή απλά ποτέ δεν αγοράστηκε.
Η Ελλάδα αν αποφασίσει να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση χρέους μέσω επιμήκυνσης θα πρέπει να λάβει πολύ σοβαρά υπόψη τον κρίσιμο ρόλο των CDS στα ομόλογα.
Το επόμενο κρίσιμο ερώτημα είναι ποιοι θα ωφεληθούν αν η χώρα προχωρήσει σε default σε χρεοκοπία;
Γιατί όσοι κατέχουν naked CDS πιέζουν για γρήγορη αναδιάρθρωση; Λήγουν τα CDS και πιέζονται;

Οι κρίσιμες απαντήσεις

Τα CDS είναι καλυμμένα ή γυμνά δηλαδή έχουν από πίσω ομόλογο ή απλά δεν υπάρχει από πίσω ομόλογο συνδεδεμένο.
Όσοι αγόρασαν CDS έχοντας ομόλογα δεν είναι απόλυτα διακριτό αν θέλουν την χρεοκοπία της χώρας.
Σίγουρα θέλουν την χρεοκοπία της χώρας όσοι έχουν τα naked CDS.
Ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα.
Τα CDS είναι όπως το ασφάλιστρο ενός αυτοκινήτου.
Έχεις αγοράσει ένα αυτοκίνητο 10.000 ευρώ και πληρώνεις ασφάλεια 500 ευρώ τον χρόνο.
Το ζητούμενο είναι κρατάς το αυτοκίνητο και πληρώνεις κανονικά την ασφάλεια σου ή το τρακάρεις ή δηλώνεις ότι στο έκλεψαν για να πάρεις πίσω από την ασφάλεια όλη την εμπορική αξία του αυτοκινήτου;
Το παράδειγμα αυτό είναι απλουστευμένο αλλά καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος.
Τι συμφέρει για κάποιον που έχει CDS;
Αν η Ελλάδα ανακοινώσει 10ετή επιμήκυνση τι συμφέρει σε ένα κάτοχο ομολόγων να την αποδεχθεί ή να πιέσει για χρεοκοπία ώστε να πληρωθεί το CDS που αντιστοιχεί στην αξία του ομολόγου με haircut 40%;
Δηλαδή μια τράπεζα με θέση 1 δις ευρώ θα πάρει αν πληρωθούν τα CDS 600 εκατ ευρώ από τα CDS.
Μια μεγάλη τράπεζα όμως και ειδικά Ευρωπαϊκή προφανώς και δεν θα επιδιώξει την χρεοκοπία της Ελλάδος για προφανείς και μη λόγους.
Όμως ο θεσμικός το hedge fund που κατέχει naked CDS έχει κάθε συμφέρον να χρεοκοπήσει η χώρα καθώς έχει ασφαλίσει ομόλογα που δεν κατέχει άρα θα πάρει το 60% της αξίας των ομολόγων που αντιστοιχούν στα CDS. Τα ομόλογα όμως δεν τα κατέχει άρα το κέρδος είναι εντυπωσιακό.
Έτσι εξηγείται γιατί περίεργα hedge funds ζητούν την άμεση αναδιάρθρωση χρέους.
Ποιος θα πληρώσει τα CDS αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει;
Το ερώτημα αυτό είναι εξίσου χρήσιμο και κρίσιμο. Τα CDS τα πληρώνει ο πωλητής στο νέο αγοραστή ή οι εκδότες.
Αν το Α hedge fund έχει πωλήσει ελληνικά CDS στο Β hedge funds τότε το CDS θα πληρωθεί από το Α fund στο Β fund.
Άρα δεν συμφέρει όλα τα hedge funds να χρεοκοπήσει η Ελλάδα;
Μια άλλα η παράμετρος σημαντική είναι ότι υπάρχουν πολλά funds τα οποία δανείστηκαν ομόλογα τα οποία και εν συνεχεία πούλησαν και θα υποχρεωθούν να κλείσουν θέσεις. Οι εκδότες των CDS κάποιοι εξ αυτών δεν είναι βέβαιο ότι θέλουν να χρεοκοπήσει η Ελλάδα;
Οι παλαιοί κάτοχοι CDS δεν θέλουν να χρεοκοπήσει η Ελλάδα.
Ένα άλλο κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί αυτή την περίοδο η πίεση είναι πολύ μεγαλύτερη για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους;
Ξεπερνώντας την γενεσιουργό αιτία που ίσως να είναι η ανεπίσημη διερεύνηση του θέματος από την Ελλάδα, εξέλιξη που διέρρευσε στις αγορές προκαλώντας τον πρόσφατο πανικό στα ομόλογα θα εστιαστούμε στον χρόνο λήξης των CDS.
Τα CDS θεωρητικά έχουν ημερομηνία λήξεως συνήθως είναι ετήσια ή 2 ή 5 ετών ή μικρότερων διαστημάτων π.χ. λίγων μηνών 3 ή 6 μηνών, συνήθως όμως 1 έτους.
Όταν λήγει ένα CDS ή θα ανανεωθεί και αν έχει αυξηθεί η αξία του σε μονάδες βάσης,  ο κάτοχος θα καταβάλλει την διαφορά μεταξύ της αρχικής τιμής και της νέας τιμής ή θα τα πωλήσει ή θα κλείσει την θέση χάνοντας το ασφάλιστρο.

Πέτρος Λεωτσάκος
www.bankingnews.gr

Πίσω απο τη βόμβα-Spiegel

του Γιάνη Βαρουφάκη

"Η κυβέρνηση Παπανδρέου εξετάζει το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ και δημιουργίας δικού της νομίσματος." Όπως ήταν λογικό δεν πρόλαβε να αναρτηθεί το άρθρο που περιείχε αυτή  την βόμβα στο διαδικτυακό Spiegel και άρχισαν οι διαψεύσεις της κυβέρνησης, των ευρωπαίων ιθυνόντων κλπ.

Ότι η κυβέρνηση ποτέ δεν σκέφτηκε να θέσει θέμα εξόδου από την ευρωζώνη είναι δεδομένο. Από την άλλη, η τιμωρία όσων κατ´ εξακολούθηση διαψεύδονται διαψεύδοντας (αυτά που είναι σίγουρο ότι θα συμβούν μετά από πολύ λίγο) είναι το να μην λαμβάνει κανείς σοβαρά τις διαψεύσεις τους. Όταν μάλιστα η συνήθης διάψευση συνοδεύεται από την συνήθη κατηγορία ότι πίσω από την δημοσίευση κρύβεται συνομωσία καιροσκόπων, η αξιοπιστία της διάψευσης καταποντίζεται ακόμα περισσότερο.

Τι συνέβη λοιπόν; Ακολουθεί η ερμηνεία μου.

Όπως είπα ήδη, η κυβέρνηση  ποτέ δεν σκέφτηκε να θέσει θέμα εξόδου από το ευρώ. Ούτε καν ως διαπραγματευτικό ατού. (Έτσι κι αλλιώς η κυβέρνησή μας δεν έχει διακριθεί για τις διαπραγματευτικές της επιδόσεις. Αν ξεκινούσε τώρα με αυτή την απειλή θα θύμιζε το ποντίκι που απειλεί τον ελέφαντα ότι αν δεν του κάνει το χατίρι θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει.) Σημαίνει όμως αυτό ότι το Spiegel δημοσιεύει ψέματα παίζοντας το παιχνίδι κάποιων καιροσκόπων;

Ας σοβαρευτούμε. Πρόκειται για σοβαρό περιοδικό, μέρος κατά κάποιον τρόπο του γερμανικού συστήματος εξουσίας. Ποτέ δεν θα δημοσίευε μια τέτοια βόμβα χωρίς να έχει κάποιο πάτημα μόνο και μόνο για να κάνει το χατίρι κάποιων καιροσκόπων. Αυτό που έκανε ήταν να πάρει μια μικρή αλήθεια, να την σερβίρει χωρίς τις επεξηγήσεις που θα απέτρεπαν την δημιουργία κλίματος πανικού σε όλα τα μήκη και πλάτη, και να περιμένει να δει τι θα γίνει καθώς ο πανικός εξαπλώνεται. Γιατί; Για να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα, εκ μέρους ισχυρών κύκλων του Γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών κυρίως στην κα. Μέρκελ και, σε κάποιο βαθμό, στον κ. Παπανδρέου.

Ποια ήταν η μικρή αλήθεια στην οποία το γερμανικό περιοδικό στήριξε το μήνυμά του; Ότι (και αυτό είναι κοινώς γνωστό) ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ζητήσει από συνεργάτες του, εδώ και καιρό, να επεξεργαστούν λογιών-λογιών σενάρια, ακόμα και αυτό μιας (απίθανης) αποχώρησης από το ευρώ. Υπό αυτή την έννοια όντως η ελληνική κυβέρνηση έχει εξετάσει και αυτό το ενδεχόμενο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διανοήθηκε καν να το ενστερνιστεί.

Έτσι λοιπόν "έχτισε" το Spiegel το θέμα του: Αναφέρθηκε στο γεγονός ότι μια (απίθανη) έξοδος από το ευρώ έχει μελετηθεί, δεν αναφέρθηκε καθόλου (παραβιάζοντας την δημοσιογραφική δεοντολογία) στο ότι η έξοδος από το ευρώ δεν συζητείται καν και, κατόπιν, αναφέρθηκε στην χτεσινή συνάντηση στο Λουξεμβούργο όπου κεντρικό θέμα συζήτησης είναι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (και όχι μόνο). Έτσι, εξ επί τούτου, ξεκίνησε μια φιλολογία περί συζήτησης στο eurogroup εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.

Γιατί διέπραξε αυτή την δημοσιογραφική παρασπονδία το Spiegel; Για να ενισχύσει καιροσκοπικά παιχνίδια (όπως λέει η κυβέρνησή μας, η οποία με αυτούς τους ισχυρισμούς έχει χάσει το επικοινωνιακό παίγνιο οριστικά); Όχι, βέβαια. Το διέπραξε γιατί (όπως γράφουν και οι Financial Times) το Spiegel είναι ταγμένο στον αγώνα των συμβούλων του γερμανού υπουργού οικονομικών, του κ. Schauble, να πείσουν την γερμανίδα καγκελάριο να σταματήσει να κωλυσιεργεί, να δηλώσει ευθαρσώς ότι το Μνημόνιο απέτυχε, ότι και τα αντίστοιχα μνημόνια της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας δεν θα έχουν καλό τέλος, ότι ήρθε η ώρα της αναδιάρθρωσης του χρέους της περιφέρειας με παράλληλη αντιμετώπιση της τραπεζικής κρίσης όλης της ευρωζώνης.

Και γιατί προχώρησε στην χρήση της πυρηνικής βόμβας (δηλαδή της απειλής ότι ένα κράτος-μέλος μπορεί να τεθεί εκτός ευρωζώνης); Η απλή απάντηση είναι: Για να δώσει ένα απτό παράδειγμα στην κα Μέρκελ, και λιγότερο στον κ. Παπανδρέου, ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από την αναδιάρθρωση του χρέους μιας ή περισσότερων χωρών. Υπάρχει η αποδόμηση του ευρώ. Υπάρχει η προοπτική μιας νέας σειράς στοιχημάτων όχι για το ποια χώρα θα χρεοκοπήσει εντός της ευρωζώνης αλλά πόσο γρήγορα θα αρχίσει η σταδιακή διάλυση της νομισματικής ένωσης. Να τους δώσει να καταλάβουν ότι ήρθε η ώρα να τελειώσουν τα ψέματα, τα θαλασσοδάνεια σε πτωχευμένα κράτη, η άρνηση με την οποία αντιμετωπίζεται η τραπεζική Κρίση κλπ κλπ. Να τους εξαναγκάσει να αρχίσουν να συζητούν για αυτά τα οποία έπρεπε να μιλούν ένα χρόνο τώρα.

Περιληπτικά, λοιπόν, ερμηνεύω το δημοσίευμα του Spiegel ως ένα ημι-ψεύδος το οποίο μάλλον ευεργετικό θα είναι για την Ευρώπη γενικά και την Ελλάδα ειδικότερα. Το γερμανικό περιοδικό δεν έγραψε ακριβώς ψέματα. Απλά δεν έγραψε όλη την αλήθεια με σκοπό να τρομάξει τους αρχηγούς των κρατών μας εμφανίζοντας τον μπαμπούλα του σταδιακού ξηλώματος του ευρώ. Γιατί; Με στόχο (α) να δείξει στην κα Μέρκελ το απαίσιο πρόσωπο της πραγματικής απειλής που ελλοχεύει αν συνεχιστεί η σημερινή πορεία, και (β) να αναγκάσει τον κ. Παπανδρέου να σταματήσει να λέει αυτό που έβαλε τον κ. Πεταλωτή να επαναλάβει ρο βράδυ της Παρασκευής: "Η ελληνική κυβέρνηση έχει ένα πρόγραμμα που τηρεί με επιτυχία, ήδη καταρτίζουμε και σε λίγο θα καταθέσουμε ένα στρατηγικό σχέδιο της χώρας μας για την οριστική έξοδο από την κρίση, τον οδικό χάρτη."

Για να πω το ίδιο πράγμα λίγο διαφορετικά, το δημοσίευμα του Spiegel αποτελεί ένα απλό μήνυμα από κύκλους του γερμανικού υπουργείου οικονομικών: Το Μνημόνιο, κυρίες και κύριοι, απέτυχε. Θα ακολουθήσει μια γενναία αναδιάρθρωση, την οποία πρέπει να φοβόμαστε λιγότερο από την κατάρρευση που θα φέρει η εμμονή στην μη αναδιάρθρωση, και πολλές σημαντικές θεσμικές αλλαγές. Ένα χρόνο μετά, εισερχόμαστε στην μετα-Μνημονιακή εποχή.

Η στερνή ανάσα της ευρωπαϊκής ιδέας

του Γιάνη Βαρουφάκη

Άποτε, το κύριο σύνθημα υπέρ της αστικής δημοκρατίας ήταν το σύνθημα: Κανένας φόρος χωρίς αντιπροσώπευση. Πέρασαν αιώνες για να γίνει δικαίωμα αυτό το αίτημα: Κανείς δεν θα φορολογείτο ξανά χωρίς να έχει το δικαίωμα λόγου και ψήφου, μέσω αντιπροσώπων του, στο σώμα που παίρνει αποφάσεις φορολογικού χαρακτήρα.

Αργότερα προέκυψε η ιδέα να μαζευτούν οι λαοί της Ευρώπης κάτω από την ίδια στέγη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, με μοναδικό γνώμονα αυτό το απλό, ισχυρό ιδεώδες: την ιδέα ότι καμία φορολογική εξουσία πάνω μας δεν νομιμοποιείται χωρίς ουσιαστική αντιπροσώπευση που να είναι ισότιμη ανεξάρτητα του πόσο πλούσιοι ή φτωχοί, χρεωμένοι ή φερέγγυοι, παραγωγικοί ή αναποτελεσματικοί είμαστε.

Έτσι, με αυτό τον μπούσουλα, διαφορετικοί λαοί, που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, και έχουν διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, βαλθήκαμε να φτιάξουμε από κοινού έναν φάρο που να στέλνει το φως της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στις τέσσερεις γωνιές της οικουμένης - ένα φως που να δίνει ελπίδα στην Αφρική, στην Κίνα, στα πέρατα της γης ότι η απλή αυτή ιδέα της ισότιμης αντιπροσώπευσης σε όλα τα κέντρα αποφάσεων μπορεί να δουλέψει.

Πρόσφατα όμως ήρθε η Κρίση. Ξάφνου, το φως τους φάρου άρχισε να τρεμοπαίζει. Η Ελλάδα έγινε, εν μια νυκτί, η πρώτη χώρα-βωμός της Ευρώπης επί της οποίας η Ευρώπη θυσιάζει το απλό αυτό ιδεώδες. Η πρώτη χώρα όπου επιβάλλεται η σκληρότερη μορφή φορολογίας, η ιδιωτικοποίηση κοινής μας περιουσίας, άνευ του δικαιώματος στην αντιπροσώπευση. 

Βέβαια ένας λαός μπορεί, αν το θελήσει, να ιδιωτικοποιήσει ό,τι θέλει όποτε θέλει, ακριβώς όπως μια οικογένεια μπορεί να πουλήσει τα κειμήλιά της. Υπάρχουν δύσκολες στιγμές που όχι μόνο νομιμοποιείται αλλά και που είναι φρόνιμο να το κάνει.  Όμως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό: Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, υπό το καθεστώς του πανικού που προκάλεσε η αφροσύνη τους ένα χρόνο τώρα, αποφάσισαν ότι, όχι μόνο θα πουλήσουμε τα ασημικά της οικογένειάς μας αλλά, και εδώ είναι το ζουμί, ότι θα αναλάβουν οι ίδιοι (μέσω δικών τους ατζέντηδων) τόσο την πώληση όσο και την διάθεση των εσόδων.

Υπάρχουν βέβαια επιχειρήματα ότι εμείς οι έλληνες χρωστάμε αυτά τα χρήματα και πως, απλώς, ήρθε η ώρα της κατάσχεσης, της απαλλοτρίωσης. Όμως αυτό το επιχείρημα ισοδυναμεί με την ταύτιση των ελλήνων πολιτών με το ελληνικό κράτος - μια ταύτιση που αναιρεί όλους τους αγώνες της Ευρώπης (από την Γαλλική και την Ελληνική Επανάσταση έως και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο). Ισοδυναμεί με ισοπέδωση των δικαιωμάτων πιστωτών με δυνατή φωνή στους διαδρόμους της εξουσίας και των δικαιωμάτων των άφωνων πολιτών.

Η χθεσινή μέρα ήταν κομβικής σημασίας για την Ευρωπαϊκή Ιστορία. Ήταν μια ιστορική στιγμή που οι ευρωπαίοι δημοκράτες (Ιρλανδοί, Σκοτσέζοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Άγγλοι, Ολλανδοί, Ουαλλοί, Ισπανοί, όλοι οι πολίτες της Ευρώπης που καμάρωναν για τα επιτεύγματα της δημοκρατίας στην γηραιά μας ήπειρο) καλό θα ήταν να τιμήσουν με ενός λεπτού σιγή. Γιατί αυτή την στιγμή κηδεύεται η δημοκρατική ψυχή της Ευρώπης. Στην Αθήνα όπου, όπως μας αρέσει να λέμε, γεννήθηκε.

"Ζητείται Ελπίς"... και πολλά άλλα

Του Μανώλη Μπουρμπουράκη   
Όπως σε όλες τις «αναπάντεχες» καταστροφές, έτσι και στην αντίστοιχη της ελληνικής οικονομίας γινόμαστε όλοι μετά Χριστόν προφήτες, προσπαθώντας να εξηγήσουμε τι και γιατί πήγε στραβά, πως θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί η κρίση, ποιος ευθύνεται (περισσότερο), χωρίς όμως να μπορούμε να συμφωνήσουμε στο τι πρέπει να γίνει για να μην επαναληφθεί η καταστροφή. Έτσι λοιπόν έχουν γίνει «ειδικοί» στο να δίνουν τις δικές τους εξηγήσεις στο συγκεκριμένο θέμα: ηθοποιοί και παρουσιαστές, ημιμαθείς δημοσιογράφοι, ανίκανοι πολιτικοί και πολλοί άλλοι. Ποιος να το φαντάζονταν όμως ότι με το θέμα αυτό είχε ασχοληθεί εδώ και 50 χρόνια ο Αντώνης Σαμαράκης, όπως φαίνεται και στα έργα του (Το Λάθος, Σήμα Κινδύνου, Αρνούμαι, Ζητείται Ελπίς)!

Σαφώς και ο σημαντικός αυτός Έλληνας πεζογράφος (1919 -2003) δεν είχε προβλέψει την οδύσσεια της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αλλά αξίζει (για να δώσουμε και μια δόση ευθυμίας) να δούμε (αρκετά συνοπτικά) πως αποτυπώνεται στους τίτλους των έργων του, η πορεία προς το αδιέξοδο της ελληνικής οικονομίας (χωρίς βέβαια να υπάρχει στα έργα αυτά κάποια άλλη προφανής σχέση ή αναφορά προς οικονομικά φαινόμενα ή πολιτικές):

• Το Λάθος¹: δεν είναι απαραίτητα η είσοδος μας στην Ο.Ν.Ε., αλλά κυρίως το τι έγινε από τη στιγμή που είχε αποφασιστεί η ένταξη μας σε αυτήν. Δεν υπήρξε ο παραμικρός σχεδιασμός για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, από τη στιγμή που θα εξέλιπε το βραχυπρόθεσμο μέτρο της διολίσθησης / υποτίμησης του νομίσματος. Απεναντίας, τόσο ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός (π.χ. οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού, χωρίς τις δαπάνες για τόκους, αυξήθηκαν κατά το εντυπωσιακό 43% μεταξύ 2005-2009²), όσο και η αυξανόμενη αναξιοπιστία των ελληνικών στατιστικών στοιχείων (εξ’ ου και το γνωστό ανέκδοτο με δύο λέξεις: «Greek statistics») λόγω των συνεχών αναθεωρήσεων των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας (οι οποίες συνεχίζονται μέχρι και πρόσφατα με την ανακοίνωση των μεγεθών για δημόσιο έλλειμμα / χρέος για το 2010 από τη Eurostat)³  συνέτειναν στη διττή κρίση πίστης (αξιοπιστίας και πίστωσης) την οποία εδώ και περίπου 17 μήνες αντιμετωπίζει η Ελλάδα.

• Σήμα Κινδύνου⁴: για την αδυναμία δανεισμού της ελληνικής οικονομίας υπήρξε η σημαντική άνοδος των spreads το πρώτο 4μηνο του 2009 στο εύρος των 200-300 μονάδων βάσης. Δυστυχώς δεν έγινε απολύτως τίποτα προς τη σωστή κατεύθυνση (ούτε) τότε (το αντίθετο μάλιστα), με αποτέλεσμα ένα έτος αργότερα (άνοιξη 2010) να έχουμε ουσιαστικά «χρεοκοπήσει», αφού αναγκαστήκαμε να καταφύγουμε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης – τρόικα (E.F.S.F.), για να εκπληρώσουμε τις υφιστάμενες δανειακές μας υποχρεώσεις (και να δανειστούμε και επιπλέον για να συνεχίσουμε να καλύπτουμε τα μεγάλα πρωτογενή ελλείμματα του κρατικού μας προϋπολογισμού). Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε σε αυτή την κατηγορία και τις συνεχείς επιτηρήσεις της ελληνικής οικονομίας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών είναι συνυπεύθυνοι, καθώς επί σειρά ετών δέχονταν τα (αναξιόπιστα) στοιχεία που τους παρείχαμε χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό. Με τον αντίστοιχο βέβαια (μη) προβληματισμό μας δάνειζαν οι «αγορές», οι μάλλον καλοί τότε «κερδοσκόποι», λίγο ακριβότερα από το Γερμανικό Δημόσιο (επί σειρά ετών τα spreads στα δεκαετή ομόλογα ήταν κάτω από τις 50 μονάδες βάσης), προτού γίνουν «κακοί και αιμοβόροι» και ανεβάσουν τα spreads τόσο ώστε να θεωρούμαστε πρώτη χώρα παγκοσμίως στην πιθανότητα πτώχευσης για σειρά μηνών. Επιτέλους και μια ελληνική πρωτιά!! Βέβαια αν υπήρχε κάποιος αντίστοιχος δείκτης και για την κοινωνία, θα έδειχνε ότι η ελληνική κοινωνία έχει προ πολλού χρεωκοπήσει.

• Αρνούμαι⁵: ...να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου (κράτος), τις εισφορές μου (επιχειρήσεις), το φόρο εισοδήματος μου (ελεύθεροι επαγγελματίες), τους διάφορους φόρους – τέλη (ιδιώτες). Έτσι δεν είναι καθόλου περίεργο που τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού, παρά τις συνεχείς αυξήσεις έμμεσων φόρων (τα έσοδα από φόρους κατανάλωσης σε εγχώρια προϊόντα αυξήθηκαν κατά 22% την τετραετία 2007-2010⁶) και τη διατήρηση σχετικά υψηλών συντελεστών φόρου εισοδήματος σε σχέση με άλλες χώρες της ζώνης του Ευρώ, παραμένουν ως αναλογία του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) σταθερά χαμηλότερα από τον αντίστοιχο μέσο όρο της Ευρωζώνης για τη συγκεκριμένη περίοδο κατά 5-7%⁷. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε βέβαια ότι, κατά μέσο όρο, η αναλογία των κρατικών δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα αυτό το διάστημα υπερβαίνει το μέσο όρο των χωρών της Ευρωζώνης. Προφανώς ο Έλληνας φορολογούμενος (δηλ. κυρίως μισθωτός και συνταξιούχος) απολαμβάνει καλύτερη δημόσια εκπαίδευση, υγεία, ασφάλεια και μεταφορές από το Γερμανό, τον Ισπανό, τον Ιταλό κ.ο.κ.

• Ζητείται Ελπίς⁸ για την έξοδο από την κρίση. Δεν είναι καθόλου εύκολο όταν υπάρχει στην ελληνική οικονομία (και κοινωνία) ένας πολλαπλασιαστής «μιζέριας». Ο καταιγισμός αρνητικών ειδήσεων, φημών, αλλά και το τέλος του κρατικοδίαιτου μοντέλου μεγέθυνσης (και όχι «ανάπτυξης» όπως λανθασμένα αναφέρεται από όλους) της ελληνικής οικονομίας, έχει προκαλέσει ένα φαύλο κύκλο βύθισης της τελευταίας στην ύφεση. Θα πρέπει λοιπόν να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να σπάσει ο κύκλος αυτός και να γίνει ένα νέο ξεκίνημα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε εξάλλου ότι τα οικονομικά είναι μια κοινωνική επιστήμη και η οικονομία πάνω από όλα είναι ψυχολογία και όχι σύνθετα μαθηματικά μοντέλα (κάτι που περίτρανα αποδείχθηκε στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2009). Για το λόγο αυτό, ένας βασικός τρόπος ενίσχυσης της καταναλωτικής εμπιστοσύνης θα ήταν και η παροχή των σωστών κινήτρων στους συναλλασσόμενους στο οικονομικό κύκλωμα μέσω της ενίσχυσης και αυστηροποίησης της δικαιοσύνης και της καταπολέμησης της διάχυτης διαφθοράς. Πιθανότατα ένα καλό δώρο στους υπεύθυνους για την οικονομική πολιτική στην Ελλάδα να ήταν ένα εισαγωγικό εγχειρίδιο συμπεριφοριστικής οικονομικής (behavioral economics).

* Ο κ. Μανώλης  Μπουρμπουράκης είναι Οικονομολόγος, απόφοιτος των Πανεπιστημίων Αθηνών & Warwick
¹  Μυθιστόρημα (1965), βραβευμένο με το μέγα βραβείο αστυνομικής λογοτεχνίας στη Γαλλία (1970)
²  Τράπεζα της Ελλάδος, Εκθέσεις του Διοικητή για τα έτη 2008 - 2010
³  Eurostat, Euroindicators (26 April 2011)
⁴  Μυθιστόρημα (1959)
⁵  Διήγημα (1961)
⁶  Τράπεζα της Ελλάδος, Έκθεση του Διοικητή για το 2010, Απρίλιος 2011 (σελίδα 124)
⁷  Eurostat, Euroindicators (26 April 2011)
⁸  Διήγημα (1954)

Πηγή:www.capital.gr

Δυστυχώς η πολιτική χρεοκόπησε

Ο ευγενής σκοπός της ενασχόλησης με τα κοινά είναι η προσφορά. Είναι η προσφορά της ικανότητας, του μόχθου, και των ηθικών αρχών του Πολιτικού, όχι για την ατομική του εξέλιξη αλλά για τη βελτίωση της κοινωνίας και του τόπου του.

Εξ ορισμού ένας καλός Πολιτικός αμείβεται ψίχουλα συγκριτικά με το όφελος που απολαμβάνει ο τόπος του από την ενασχόλησή του με τα κοινά. Ένας κακός πολιτικός όμως, με τις κακές του πολιτικές αποφάσεις, βλάπτει τον τόπο πολύ περισσότερο από το κόστος των μισθών του και όσα τυχόν έκλεψε για να φουσκώσει τις τσέπες του στο χρόνο που πέρασε από τους διαδρόμους της εξουσίας.

Δυστυχώς στην Ελλάδα ο σκοπός της ενασχόλησης με τα κοινά δεν αφορά την προσφορά του πολιτικού στον τόπο, αλλά την κοινωνική του ανάδειξη, την εξασφάλιση παχυλών μισθών που παραμένουν σήμερα στα προ κρίσεως επίπεδα, παρά την οριζόντια και κάθετη μείωση των εισοδημάτων παντού αλλού στη χώρα, την είσπραξη μεγάλης συντάξεως με λίγο πάνω από 4 χρόνια υπηρεσίας στη βουλή, όπως απέδειξε η άκαιρη και ανάλγητη αγωγή των συνταξιούχων βουλευτών εναντίον του Ελληνικού Δημοσίου (δηλαδή εναντίον όλων εμάς των φορολογούμενων), και την πρόσβαση στην “κουτάλα”, ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Στη χώρα μας, δυστυχώς, όσοι ασχολούνται με τα κοινά έχουν αποδείξει τα τελευταία 36 χρόνια πέραν αμφιβολίας ότι λειτουργούν ιδιοτελώς και όχι με γνώμονα το κοινό καλό.

Κοιτώντας απλά το έργο των κυβερνήσεων της Ελλάδος από το ‘74 και μετά, οι πολιτικές αποφάσεις που έχουν ληφθεί σε αυτό το διάστημα, μια-μια ξεχωριστά και όλες μαζί, μας έχουν φέρει πιο κοντά στη χρεοκοπία που βιώνει σήμερα η οικονομία, η κοινωνία, και η χώρα. Αντίθετα είναι ίσως ελάχιστες εκείνες οι πολιτικές αποφάσεις που μας έχουν αναβαθμίσει στις τρεις αυτές διαστάσεις και αυτή τη στιγμή η οργή με εμποδίζει να τις θυμηθώ.

Πάλι γκρινιάζω; Για να δούμε τι είδους αποφάσεις μας έφεραν στη σημερινή πρωτόγνωρη στενωπό:

* κάθε πολιτική απόφαση που μεγάλωσε το Κράτος στο σημερινό Γαργαντούα του 1.200.000 δημοσίων υπαλλήλων και 1.000.000 μεγαλοσυνταξιούχων (που ανάθεμα αν έχουν βάλει ένα πραγματικό ευρώ στα ταμεία που τους πληρώνουν σήμερα τεράστιες συντάξεις από τους φόρους μας) που στραγγαλίζει αλύπητα την οικονομία του ιδιωτικού τομέα (βλ.Λεηλασία των αδαών).

* κάθε πολιτική απόφαση που λεηλάτησε χρήματα των φορολογούμενων πετώντας τα σε υπερτιμολογημένες και άχρηστες κρατικές προμήθειες.

* κάθε πολιτική απόφαση που στήριξε τη διόγκωση της πολυνομίας και της γραφειοκρατίας, δίνοντας τροφή στη διαφθορά και την εκβίαση του Έλληνα από τους υποτιθέμενους “κρατικούς λειτουργούς”, πέραν των συνταγματικών και νομοθετικών ρυθμίσεων της ασυδοσίας, ακόμα και οι ρήσεις του ΑΓΠ τύπου “είπαμε να πάρει ένα δωράκι, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια βρε παιδί μου!” (βλ.Το μυστικό της αποτυχίας).

* κάθε πολιτική απόφαση που διασφαλίζει την ατιμωρησία όσων λεηλάτησαν και λεηλατούν ακόμη την Ελλάδα, δημιουργώντας την ανισονομία από την οποία υποφέρει σήμερα η Δημοκρατία μας, αντιμετωπίζοντας προνομιακά τους διεφθαρμένους πολιτικούς και τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους, σε κόστος της καταβαράθρωσης της μεσαίας τάξης (βλ.Για ποιόν θυσιάζουν τη μεσαία τάξη;).

* κάθε πολιτική απόφαση που επέτρεπε στα παντός είδους λαμόγια να εισπράξουν το μόχθο του Έλληνα με ψέματα και φούσκες όπως αυτή που έσκασε στο Χρηματιστήριο, και αυτή που θα σκάσει στα ακίνητα αργά ή γρήγορα, και μάλλον γρήγορα ενόψει νέων φόρων ακίνητης ιδιοκτησίας (βλ.Ετοιμαστείτε να σας πάρουνε το σπίτι!).

* κάθε πολιτική απόφαση που κατέστρεψε την βιομηχανία ήδη από την δεκαετία του ‘80, και τώρα συντείνει στην αποβιοτεχνοποίηση της χώρας (βλ.Στραγγαλίζοντας τον μικρομεσαίο).

* κάθε πολιτική απόφαση που καταδίκασε την αγροτική παραγωγή του 90% των αναγκών μας τη δεκαετία του ‘70, να γίνει εισαγωγή του 90% των τροφικών αναγκών μας ως χώρα το 2011.

* κάθε πολιτική απόφαση που γνώμονα είχε την απόδοση προνομίων στους λίγους, τους ημέτερους, τους ανάξιους, εις βάρος του Ελληνικού Λαού.

Την περασμένη βδομάδα, με αφορμή ένα προηγούμενο κείμενό μου (Δεν είναι η οικονομία, βλάκα) παραβρέθηκα σε μια ημερίδα στην Παλιά Βουλή για την ανάγκη μεταβολής του αρρωστημένου πολιτικού μοντέλου διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας, όπου οι τρεις εξουσίες η Νομοθετική, η Εκτελεστική, και σε κάποιο βαθμό η Δικαστική, όλες βρίσκονται στον απόλυτο έλεγχο του εκάστοτε Πρωθυπουργού.  Η πρόταση από τον καθ. Διαμαντόπουλο για τη δόμηση ενός Προεδρικού μοντέλου διακυβέρνησης που διασφαλίζει τον διαχωρισμό των τριών εξουσιών αντιμετωπίστηκε από τους πολιτικούς που ομίλησαν με εχθρικότητα, απαξία, και λόγια του αέρα. Αυτή η εναντίωση από τους πολιτικούς, φοβούμενους να μη χάσουν την “κουτάλα” με έπεισε για την ουσιαστικότητα της προτάσεως.

Μεταξύ άλλων ένας πρώην πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι το πολιτικό μας σύστημα “πνέει τα λοίσθια” αλλά αφού αιτιολόγησε την απαξίωση του συστήματος διακυβέρνησης όπως έχει παραμορφωθεί στην περίοδο των τελευταίων 30 ετών, φρόντισε να το υπερασπιστεί διότι το προεδρικό σύστημα “δεν έχει δοκιμαστεί”, αλλά “ίσως να ήταν χρήσιμο να εκλέγεται και Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το Λαό, χωρίς όμως αρμοδιότητες”. Άλλος ομιλητής, εν ενεργεία υπουργός, είπε ότι δεν χρειαζόμαστε αλλαγή “πολιτεύματος” λες και απευθύνετο σε πολιτικά αναλφάβητους, και βαφτίζοντας την μεταβολή συστήματος διακυβέρνησης σε “αλλαγή πολιτεύματος”, όπως λέμε μοναρχία σε δικτατορία σε σοβιέτ, θα απέτρεπε περαιτέρω συζήτηση (Γκέμπελς). Αυτός υποστήριξε μάλιστα και την διατήρηση της εξαίρεσης των πολιτικών από τους Ελληνικούς Νόμους γιατί λέει λαμβάνουν πολλά εξώδικα στο υπουργείο. Ίσως βέβαια ως πρώην νομικός - πολιτικός, να έχει ξεχάσει πως τα εξώδικα δεν είναι αγωγές ούτε μηνύσεις. Ο τραγέλαφος συνεχίστηκε με πολιτικούς κάθε απόχρωσης να προσπαθούν να πείσουν το ακροατήριο ότι το πρόβλημα του ελέγχου της Εκτελεστικής εξουσίας (κυβέρνησης) και της Δικαστικής από το ίδιο πολιτικό πρόσωπο δεν είναι και τόσο σοβαρό.

Helloooo!!!!!!!!!!!

Το πρόβλημα δεν είναι (τόσο πολύ) η ανεξαρτητοποίηση των Δικαστών. Το πρόβλημα είναι ότι ο Κυβερνήτης και ο Νομοθέτης ταυτίζονται! Ανεξέλεγκτα! Κουβέντα για αυτό από κανένα πολιτικό φυσικά! Τελικά ο μόνος που είχε κάτι ουσίας να πει ήταν ο Πρόεδρος του Ελληνοβρεττανικού Επιμελητηρίου, ο κ. Οικονομόπουλος, που ουσιαστικά μίλησε ως Πολίτης και σήκωσε κυριολεκτικά την αίθουσα στο πόδι με το αληθές κατηγορητήριο προς το φαύλο πολιτικό σύστημα (ενδιαφέρουσα και τεκμηριωμένη θέση).

Πως είναι δυνατόν να περιμένεις να οδηγήσει ένα λεωφορείο, χωρίς να το διαλύσει και να σκοτώσει τους επιβάτες, ένας οδηγός που είναι μεθυσμένος; Μεθυσμένος από την ανεξέλεγκτη, αμνηστευμένη από τους Νόμους μας απόλυτη εξουσία που απολαμβάνουν οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης; Μα οι πολιτικοί μας έχουν διπλωματική ασυλία στην ίδια τους τη χώρα. Μήπως γι΄ αυτό μας χρεοκόπησαν, αφού πρώτα έκαναν την Πολιτική από λειτούργημα επάγγελμα;

Ελπίζω για το καλό των παιδιών όλης της Ελλάδας να κάνω λάθος, αλλά όποτε έχει ξαναφτάσει η Ελλάδα σε τέτοια απαξία των πολιτικών, την λύση έδωσε ο Λαός της, όχι όμως χωρίς να συνοδεύεται και από μια Εθνική Τραγωδία.

Ένα πολιτικό κατεστημένο (κάθε χρώματος) που εξωθεί το Λαό σε εξαθλίωση για τη διατήρηση των εξοργιστικών προνομίων του, εκείνου και των πολιτικών πελατών του, πιθανόν δεν είναι σε θέση να αποφύγει μια Εθνική Τραγωδία, ειδικά δε μάλιστα αν το χρεοκοπημένο σύστημα διακυβέρνησης μας δεν διαθέτει καν ελεγκτή της απόλυτης εξουσίας του.

* Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και  εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια

Πηγή:www.capital.gr