Υπουργείο Παιδείας: Παραλαβή πορίσματος της Ομάδας Εργασίας για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου

Δελτίο Τύπου

Παραλαβή πορίσματος της Ομάδας Εργασίας για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου

Ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος παρέλαβε σήμερα το πόρισμα της Ομάδας Εργασίας για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου. Ο Υπουργός ευχαρίστησε τον Πρόεδρο και τα μέλη της Ομάδας για το ουσιαστικό έργο που επιτέλεσαν και για την πληρότητα της πρότασης που αφορά όλο το σύστημα της αξιολόγησης, αφού όλοι και όλα αξιολογούνται. Η πρόταση αυτή από αύριο θα τεθεί σε διαβούλευση, έως την 20^η Νοεμβρίου, θα σταλεί στην εκπαιδευτική κοινότητα και τους φορείς της εκπαίδευσης, με τους οποίους θα υπάρξει και αναλυτική ανταλλαγή απόψεων προκειμένου να συνταχθεί το τελικό κείμενο του προβλεπόμενου Προεδρικού Διατάγματος.

Επισυνάπτεται η πρόταση της Ομάδας Εργασίας και τα ευρήματα της διαβούλευσης με δομημένο ερωτηματολόγιο με τους εκπαιδευτικούς με τη χρήση του διαδικτύου. 

Για το Δελτίο Τύπου πατήστε εδώ

Αποκάλυψη: Το Ελληνικό Πείραμα Μίλγκραμ

του Πάνου Παναγιώτου

Το 1961 ο καθηγητής ψυχολογίας του πανεπιστημίου Yale, Στάνλεϊ Μίλγκραμ, διεξήγε ένα ιστορικό πείραμα που έδειξε ότι άνθρωποι που βρίσκονται σε θέση εξουσίας είναι ικανοί να προβούν σε πράξεις που αντιβαίνουν στην κοινή λογική και το αίσθημα δικαίου παραβιάζοντας την ίδια τη συνείδηση τους, αρκεί αυτές να γίνονται κατόπιν εντολής από μία εποπτεύουσα αρχή που υποτίθεται πως κατέχει υψηλού επιπέδου γνώση και δρα με καλό σκοπό.

Στο πείραμα, ένας εκπρόσωπος της επιστημονικής 'αρχής' διαχώριζε μία ομάδα ατόμων σε 'δασκάλους' και 'μαθητές', παρέχοντας στους πρώτους την εξουσία να ελέγχουν τους δεύτερους ως προς τη γνώση τους σε συγκεκριμένες ερωτήσεις και να τους τιμωρούν μέσω της πρόκλησης σταδιακά αυξανόμενης έντασης ηλεκτροσόκ όταν δε γνώριζαν τις σωστές απαντήσεις.

Αν κατά τη διάρκεια του πειράματος ο 'δάσκαλος' αμφισβητούσε τη χρησιμότητα του ή πάθαινε κρίση συνείδησης, παρενέβαινε ο επόπτης με 'παραινέσεις' και 'απειλές', ζητώντας του να ολοκληρώσει τη διαδικασία, και λέγοντας του άλλοτε ότι 'το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε', άλλοτε πως 'είναι απολύτως κρίσιμο να συνεχίσετε' και άλλοτε πως “δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πρέπει να συνεχίσετε.”

Αν ο 'δάσκαλος' αναρωτιόταν μήπως ο 'μαθητής' κινδύνευε να υποστεί μόνιμες βλάβες ή ακόμη και να πεθάνει, ο επόπτης τον διαβεβαίωνε πως τίποτε από τα δύο δεν επρόκειτο να συμβεί, παρά το γεγονός ότι η ένταση του ηλεκτροσόκ ήταν, θεωρητικά, ικανή να σκοτώσει και ασχέτως του ότι σε ορισμένες περιπτώσεις είχε προηγηθεί η προειδοποίηση ότι ο 'μαθητής' έπασχε από καρδιά. Αν ο 'δάσκαλος' σκεφτόταν να σταματήσει καθώς ο 'μαθητής' κάτω από φρικτούς πόνους φώναζε πως δεν ήθελε να συμμετάσχει άλλο στο πείραμα, ο εκπρόσωπος της 'αρχής' απαντούσε: “είτε αρέσει στο μαθητή είτε δεν αρέσει πρέπει να συνεχίσεις μέχρι να μάθει καλά όλες τις απαντήσεις, οπότε σε παρακαλώ συνέχισε.”

Αν παρόλα αυτά ο 'δάσκαλος' αποφάσιζε να πάει ενάντια στις εντολές της 'αρχής' και αρνούνταν να προκαλέσει επιπλέον, αναιτιολόγητο, πόνο στο 'μαθητή, το πείραμα σταματούσε. Ειδάλλως, συνεχιζόταν μέχρι ο 'μαθητής' να λάβει το μέγιστης έντασης ηλεκτροσόκ (450 βολτ) ή μέχρι να σταματήσει να ανταποκρίνεται, ένδειξη ότι είχε λιποθυμήσει ή ότι είχε πεθάνει.
Τόσο στο αρχικό πείραμα όσο και σε επαναλήψεις του, περίπου το 65% των 'δασκάλων' προκάλεσαν το μέγιστης έντασης ηλεκτροσόκ στο 'μαθητή'. Κατά τη διάρκεια του πειράματος οι 'δάσκαλοι' παρουσίαζαν διαφορετικά επίπεδα στρες, ίδρωναν, δάγκωναν τα χείλη τους, έτρεμαν και γενικότερα εμφάνιζαν σημάδια διστακτικότητας και κατανόησης της άδικης και απάνθρωπης συμπεριφοράς τους. Η σκέψη, ωστόσο, ότι δεν ήταν οι ίδιοι οι υπεύθυνοι αλλά αυτοί που διεξήγαν το πείραμα, σε συνδυασμό με τις παραινέσεις και τις απειλές από τον επόπτη αλλά και τις διαβεβαιώσεις ότι ο 'μαθητής' δεν θα πάθαινε κακό, τους έκαναν να φτάσουν μέχρι τέλους.

Στην πραγματικότητα βέβαια, αν και ο 'δάσκαλος' δεν το γνώριζε, ο 'μαθητής' δεν ήταν παρά ένας μισθωμένος ηθοποιός που υποκρινόταν ότι δέχονταν ηλεκτροσόκ, ενώ οι επιστήμονες απλώς μελετούσαν τη συμπεριφορά του ́δασκάλου' και φυσικά δε βασάνιζαν, πράγματι, ανθρώπους στο όνομα της επιστήμης.

Περίπου μισό αιώνα, ωστόσο, μετά την πρώτη διεξαγωγή του, το πείραμα Μίλγκραμ επαναλαμβάνεται στην Ελλάδα σε πραγματικές συνθήκες, με τις ελληνικές κυβερνήσεις από τα τέλη του 2009 να προκαλούν, κάτω από τις εντολές και την εποπτεία της Τρόικας, βασανιστικό και αυξανόμενης έντασης πόνο στον ελληνικό λαό, με την υλοποίηση μίας πολιτικής εξουθενωτικής λιτότητας που σύσσωμη η διεθνής οικονομική κοινότητα και ενίοτε ακόμη και οι ίδιοι οι κυβερνώντες αναγνωρίζουν ως άδικη και καταστροφική. Και είναι εντυπωσιακό πως ενώ όσο οι πολιτικοί ιθύνοντες δεν βρίσκονται σε θέση εξουσίας αναγνωρίζουν, ομολογούν και μάχονται ενάντια στον παράλογο και απάνθρωπο χαρακτήρα του 'πειράματος', μόλις αναλάβουν το ρόλο του 'δασκάλου' αποκτούν μία εντελώς διαφορετική συμπεριφορά, παραμερίζοντας τη λογική και τη συνείδηση τους και υπακούοντας χωρίς αντίδραση στις εντολές της εποπτεύουσας αρχής.

Το Ελληνικό Πείραμα Μίλγκραμ

Από τη στιγμή που η κυβέρνηση Παπανδρέου υποστήριξε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση είχε αποκρύψει το έλλειμμα (κάτι το οποίο δεν έχει επιβεβαιωθεί και είναι πλέον αντικείμενο ελέγχου και από τη δικαιοσύνη) και ότι η χώρα πτωχεύει (κανένα στοιχείο δεν δικαιολογούσε ούτε κατά διάνοια τέτοιο ισχυρισμό), προκάλεσε ένα διεθνές ξεπούλημα ελληνικών περιουσιακών στοιχείων που απέκλεισε την Ελλάδα από τις αγορές κεφαλαίων και οδήγησε στην αδυναμία εξυπηρέτησης του εθνικού χρέους.

Στο δεύτερο τρίμηνο του 2010 το ελληνικό χρέος ανέρχονταν περίπου στα 319 δις ευρώ, βρισκόταν στα χέρια ιδιωτών επενδυτών και διεπόταν στη συντριπτική του πλειοψηφία από το ελληνικό Δίκαιο. Μία συμφωνία Ελλάδας – Δανειστών, για μία πολυετή περίοδο χάριτος στην αποπληρωμή τόκων και ληξιπρόθεσμων ομολόγων με την απειλή, ειδάλλως, μίας μεγάλης κλίμακας αναδιάρθρωσης, θα ανακούφιζε άμεσα τη χώρα και θα της έδινε χρόνο για τη λήψη ήπιων και όχι καταστροφικών μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, ενώ δε θα προκαλούσε πολιτικό πρόβλημα στις χώρες τις ΕΕ, αφού το χρέος βρισκόταν σε χέρια ιδιωτών, ούτε θα επέφερε βαριές ζημίες στις τράπεζες, αφού η αποπληρωμή τόκων και χρέους θα μεταφερόταν στο μέλλον. Εναλλακτικά, η πραγματοποίηση το 2010 ενός PSI στα πρότυπα αυτού που έλαβε χώρα το 2012 θα αποτελούσε μία πολύ πιο δραστική αντιμετώπιση του προβλήματος βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και αν γινόταν με αποφασιστικότητα και σε σωστή συνεννόηση με τους Δανειστές θα μπορούσε να αποτελέσει την καλύτερη μεταξύ μίας σειράς ούτως ή άλλων δυσάρεστων λύσεων.

Ωστόσο, με το ύψος της έκθεσης στην Ελλάδα γαλλικών, ελβετικών, γερμανικών, αμερικανικών και βρετανικών τραπεζών να ξεπερνά στα τέλη του 2009 τα 200 δις δολάρια και με τα ασφάλιστρα των ελληνικών ομολόγων να αποτιμώνται στα 80 δις δολάρια (ονομαστική αξία) και να βαρύνουν, κυρίως, αμερικανικές τράπεζες, φάνηκε ως καλύτερη επιλογή η αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος ως ρευστότητας και όχι ως βιωσιμότητας, έτσι ώστε να μεταφερθούν δανεικά κεφάλαια στην Ελλάδα προκειμένου να αποπληρώσει τους ιδιώτες δανειστές και να χρεωθεί αυτή ολόκληρο το βάρος της διάσωσης τους αντί να μοιραστεί μαζί τους αυτό της δικής της διάσωσης. Έτσι οδηγηθήκαμε στην υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, το Μάιο του 2010, θέτοντας σε λειτουργία την ελληνική έκδοση του πειράματος Μίλγκραμ όπου θα δοκιμάζονταν η λογική, η συνείδηση και οι αντοχές αυτών που θα υποδύονταν τους ρόλους της 'εποπτεύουσας αρχής', του 'δασκάλου' και του 'μαθητή'. Σε αντίθεση με το πρωτότυπο πείραμα, το ελληνικό Μίλγρκαμ δε έγινε στο όνομα της επιστήμης αλλά της εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων.

Οι Ρόλοι στο Πείραμα: Η 'Εποπτεύουσα Αρχή'

Το ρόλο της 'εποπτεύουσας αρχής' στην ελληνική έκδοση του πειράματος Μίλγκραμ, διαδραματίζει η Τρόικα, δηλαδή οι 'ειδικοί' τεχνοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Η 'Εξουσία', ο 'Δάσκαλος'.Την εκτελεστική εξουσία του πειράματος αναλαμβάνουν οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις από το 2009 και μετά.

Το Υποκείμενο, ο 'Μαθητής'. Το υποκείμενο του πειράματος είναι ο ελληνικός λαός.

Οι Ερωτήσεις. Το ρόλο των ερωτήσεων στο ελληνικό πείραμα Μίλγραμ παίζουν οι 'στόχοι', τους οποίους θέτει η Τρόικα και αξιολογεί η ίδια με τις τριμηνιαίες εκθέσεις της.

Οι Απαντήσεις .Η σωστή 'απάντηση' είναι η επίτευξη των στόχων και η λανθασμένη ή 'απόκλιση'.

Τα Ηλεκτροσόκ .Τα ηλεκτροσόκ είναι ποικίλα, με τα σημαντικότερα να θεωρούνται τα μέτρα λιτότητας, είτε αυτά μεταφράζονται σε περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων είτε σε νέους φόρους, έκτακτες εισφορές, χαράτσια, κλπ. Στα ηλεκτροσόκ συμπεριλαμβάνεται οτιδήποτε προκαλεί άμεσο ή έμμεσο οικονομικό πόνο στους Έλληνες πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των εγγυήσεων ύψους, περίπου 170 δις ευρώ και τα δάνεια ύψους περίπου 50 δις ευρώ προς τις ελληνικές τράπεζες, τη δραματική συρρίκνωση της οικονομικής δύναμης των Ταμείων, την θεαματική μείωση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων (κατοικίες, γη, αυτοκίνητα, ομόλογα, μετοχές κλπ).

Λάθος απάντηση = Ηλεκτροσόκ ή Θάνατος .Οι τακτικές εκθέσεις της Τρόικας για την επίτευξη ή όχι των στόχων έχουν συνδεθεί με τη λήψη ή όχι κάθε επόμενης δόσης από το μηχανισμό 'στήριξης'. Η λογική είναι πως εφόσον η Ελλάδα έχει αποκλειστεί από τις αγορές κεφαλαίων, η αδυναμία λήψης μίας δόσης θα οδηγήσει στην πτώχευση, την κατάρρευση και τελικά στον ξαφνικό 'θάνατο' της οικονομίας. Εναλλακτικά ο 'δάσκαλος' μπορεί να επιλέξει το ηλεκτροσόκ, δηλαδή τη λήψη νέων μέτρων, ώστε να εξασφαλιστεί ότι θα συνετιστεί ο 'μαθητής' για να μπορέσει να λάβει την επόμενη δόση από το μηχανισμό στήριξης, που θα τον κρατήσει στη ζωή.

Οι Παραινέσεις – Απειλές.

Μία από τις πιο συνηθισμένες απειλές έχει να κάνει με την ανάγκη εκπλήρωσης των στόχων γα τη λήψη των δόσεων: «Η Αθήνα πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της για τη διεθνή βοήθεια», Άγκελα Μέρκελ, 12/10/12 - «Η Ελλάδα για να εκταμιεύσει την επόμενη δόση θα πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της». Το πιο συχνά χρησιμοποιημένο δίλημμα είναι: “Νέα μέτρα ή Χάος”. Άλλες απειλές έχουν να κάνουν με την ανάγκη λήψης μέτρων ως αναγκαία για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και με τις καταστροφικές συνέπειες που θα έχει η αδυναμία υλοποίησης των μέτρων, δηλαδή την πτώχευση, έξοδο απ' το ευρώ, καταστροφή της οικονομίας κλπ. Η απειλή για επιστροφή σε διδακτορικό καθεστώς έχει χρησιμοποιηθεί εντέχνως σε διάφορες περιπτώσεις.Τα, περιληπτικά, αποτελέσματα του Πειράματος στα πρώτα τρία χρόνια διεξαγωγής του.

●  Ανάπτυξη ΑΕΠ. Το 2009 το ΑΕΠ της Ελλάδας διαμορφώθηκε στα 231 δις ευρώ, δεύτερο υψηλότερο επίπεδο στην ιστορία της χώρας. Ένα χρόνο αργότερα, το 2010, είχε υποστεί μείωση της τάξης του 4,9%, στα 222 δις ευρώ, για να βουλιάξει το 2011 κατά 7,1%, στα 208,5 δις ευρώ, και να συνεχίσει την καταστροφική του συρρίκνωση το 2012 στα 194 δις ευρώ, με τις προβλέψεις για το 2013 να το τοποθετούν κάτω απ' τα επίπεδα του 2004, στα 183 δις ευρώ. Αναλύοντας τα στοιχεία από τις αναθεωρημένες προβλέψεις της ΕΛΣΤΑΤ το ΑΕΠ της χώρας θα έχει υποστεί σωρευτική μείωση, περίπου, κατά 200 δις ευρώ μεταξύ των ετών 2010-2016.

●  Χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Η ύφεση που προκλήθηκε οδήγησε σε εκρηκτική αύξηση του ελληνικού κρατικού χρέους, τόσο σε πραγματικά νούμερα όσο και ως ποσοστό του ΑΕΠ. Το αποτέλεσμα ήταν η απόφαση και η διεξαγωγή του κουρέματος του χρέους (PSI) που συνοδεύτηκε απ' το δεύτερο Μνημόνιο. Παρά τη διαγραφή χρέους ύψους 106 δις ευρώ, το δημόσιο χρέος μειώθηκε μόνο κατά 15 δις ευρώ εξαιτίας των νέων δανείων που έλαβε (και αναμένεται να λάβει η χώρα) ενώ λόγω της παρατεινόμενης ύφεσης το 2013 το χρέος θα εκτοξευτεί στο 189,1% του ΑΕΠ και με βάση τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις θα σκαρφαλώσει στο 190,5% το 2015, πριν υποχωρήσει στο 184,9% το 2016, παραμένοντας μη βιώσιμο και θεαματικά υψηλότερο από τα επίπεδα του 2009.

● Επιστροφή στις αγορές. Η πρώτη πρόβλεψη της Τρόικας για την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές κεφαλαίων ήταν για το 2012, ενώ η δεύτερη ήταν για το 2015. Πλέον, είναι παραδεκτό πως κάτι τέτοιο δε θα συμβεί ούτε το 2017 και το πιθανότερο όχι κατά τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας.

● Ελλείμματα. Η Ελλάδα παρουσίασε ένα τελικό δημοσιονομικό έλλειμμα κοντά στο 16% το 2010, από 3,4% που υποστηρίχτηκε, αρχικά, πως ήταν το 2009. Το έλλειμμα παρουσιάστηκε αυξημένο με τρόπο που πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι ήταν παράτυπος, παράλογος και το κυριότερο παράνομος και εγκληματικός. Για τη διευκόλυνση της συζήτησης, ωστόσο, ας δεχτούμε πως το έλλειμμα ήταν πράγματι όσο παρουσιάστηκε τελικά και ας αποδεχτούμε πως χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού μειώθηκε εντυπωσιακά μέχρι το 2012. Το πρόβλημα ακόμη και με αυτήν την υπόθεση είναι πως ο τρόπος με τον οποίο επήλθε η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος έγινε η αιτία για τη δημιουργία μίας σειράς άλλων πολύ μεγαλύτερων 'ελλειμμάτων', στην ανάπτυξη της οικονομίας (σωρευτική ύφεση ρεκόρ) στην αγορά εργασίας (αύξηση ανεργίας σε επίπεδα παγκόσμιου ρεκόρ) κλπ.

● Οικονομία. Η ελληνική οικονομική κρίση ήταν, ήδη, το 2012 η τρίτη μεγαλύτερη στη διεθνή οικονομική ιστορία από τα τέλη του 1700. Η χώρα διαλύθηκε χρηματοοικονομικά, χρηματοπιστωτικά, χρηματιστηριακά, οικονομικά, τραπεζικά, εμπορικά κλπ. Η Ελλάδα κατέχει τα περισσότερα αρνητικά οικονομικά ρεκόρ από οποιαδήποτε άλλη αναπτυγμένη χώρα του κόσμου, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις κατέχει αρνητικά ρεκόρ και μεταξύ των αναδυόμενων ή υπανάπτυκτων κρατών. Το πείραμα προκάλεσε μία φοβερή έκδοση του χάους, το οποίο υποτίθεται ότι θα απέτρεπε.

Κοινωνία / Πολιτική / Δημοκρατία. Η οικονομική κρίση προκάλεσε κοινωνική κρίση και συνάμα κρίση του πολιτικού συστήματος και κρίση του ίδιου του θεσμού της δημοκρατίας, τουλάχιστον όπως τον γνωρίζαμε μέχρι το 2009. Το πείραμα έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε μία χώρα πολλαπλών κρίσεων. 

Άλλη κυβέρνηση, άλλος Πρωθυπουργός, ίδιο πείραμα. Επιβεβαιώνοντας τα συμπεράσματα του πειράματος Μίλγκραμ, ο νέος Πρωθυπουργός της χώρας προχώρησε σε μία ριζική αλλαγή της στάσης του απέναντι στην πολιτική της Τρόικας όταν αισθάνθηκε ότι η ανάληψη της εξουσίας ήταν κοντά, υποστηρίζοντας το δεύτερο Μνημόνιο και την πολιτική εξουθενωτικής λιτότητας όταν μόλις λίγους μήνες νωρίτερα ήταν απ' τους σκληρότερους επικριτές της. Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής του εκστρατείας ο κ. Σαμαράς παρουσίασε ένα εναλλακτικό της Τρόικας πακέτο μέτρων ύψους 18 δις ευρώ, υποστηρίζοντας ότι είχε βρει τη συνταγή που θα απέτρεπε νέες μαζικές περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων που έσπρωχναν τη χώρα βαθύτερα στον κύκλο της αέναης ύφεσης. Λίγο καιρό νωρίτερα είχε παρουσιάσει ένα σχέδιο ακόμη πιο φιλόδοξο σχέδιο με πρωταρχικό στόχο την ανάπτυξης της χώρας, χρησιμοποιώντας ειδικό οπτικοακουστικό εξοπλισμό και παραδίδοντας ζωντανά, ένα είδος μαθήματος σε ολόκληρη τη χώρα.

Ένα από τα βασικότερα προεκλογικά συνθήματα του κ Σαμαρά ήταν αυτό της αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, που συνοδεύτηκε από την υπόσχεση για ουσιαστικές αλλαγές στις πολιτικές που ακολουθούνταν. Χρειάστηκαν μόλις δυο – τρεις ημέρες από την ώρα που ο κ. Σαμαράς έγινε Πρωθυπουργός για να μετατραπεί σε πιστό οπαδό του πειράματος ξεχνώντας κάθε υπόσχεση αναδιαπραγμάτευσης και βάζοντας στην άκρη τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο από τα εναλλακτικά της Τρόικας σχέδια του για την ελληνική οικονομία. Πριν ακόμη καλά, καλά αναλάβει την εξουσία, την παρέδωσε στην 'αρχή' και υποβαθμίστηκε στο ρόλο του 'δασκάλου' με κύρια αρμοδιότητα του να φροντίζει ώστε ο 'μαθητής' να απαντά σωστά στις ερωτήσεις και να του προκαλεί ηλεκτροσόκ όταν κάνει λάθος. 

Νέα Μέτρα: Τελευταίο ή Τελειωτικό ηλεκτροσόκ; Μέχρι σήμερα οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ψηφίσει τέσσερα πακέτα μέτρων λιτότητας, κάθε ένα από τα οποία υποτίθεται πως θα ήταν το τελευταίο: Το Μάιο του 2010, τον Ιούνιο του 2011, το Φεβρουάριο του 2012 και το πιο πρόσφατο και ταυτόχρονα σκληρότερο, το Νοέμβριο του 2012.

Το πολυδιαφημιζόμενο προεκλογικά εναλλακτικό οικονομικό του σχέδιο των 18 δις ευρώ του κυρίου Σαμαρά, έδωσε τη θέση του στο σκληρότερο μέχρι σήμερα πακέτο λιτότητας, ύψους 18 δις ευρώ, που προετοιμάστηκε από την Τρόικα και το οποίο περιλαμβάνει περικοπές από μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και την υγεία ύψους 9,4 δις ευρώ για το 2013 (4,5% του ΑΕΠ), 4,2 δις ευρώ για το 2014 και 4,7 δις ευρώ το 2015-2016. Όπως νωρίτερα και οι προηγούμενοι Πρωθυπουργοί της κρίσης έτσι και ο κ. Σαμαράς υποσχέθηκε πως τα νέα μέτρα θα είναι και τα τελευταία που θα χρειαστεί να λάβει ο ελληνικός λαός προκειμένου να σωθεί η χώρα. Προκειμένου να συμβεί αυτό, ωστόσο, θα πρέπει να επιτευχθούν οι στόχοι και για πρώτη φορά ο 'μαθητής' να δώσει τις 'σωστές' απαντήσεις στις ερωτήσεις που θα τεθούν. Είναι, ωστόσο, αυτό μία ρεαλιστική πρόβλεψη; Είναι, πράγματι, πιθανό τα συγκεκριμένα μέτρα να είναι τα τελευταία ή μήπως αντ' αυτού υπάρχει ο κίνδυνος να είναι τα τελειωτικά; Αν η ιστορία του πειράματος αποτελεί καλό σύμβουλο τότε όπως και τις προηγούμενες φορές έτσι και τώρα, της όποιας εξαντλητικής προσπάθειας του μαθητή θα υπερισχύσει η ακαταμάχητη και κρυφή δύναμη του παράδοξου των ερωτήσεων: είναι εκ της κατασκευής τους τους αδύνατο να απαντηθούν σωστά.

Το Παράδοξο των Ερωτήσεων (στόχων): α) Λογική Πλάνη – Το Παράδοξο της Φειδούς Τα λογικά παράδοξα είχαν αναδειχθεί από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα πολλών σημερινών επιστημών. Ο Επιμενίδης ο Κρητικός, όταν επισκέφτηκε την Αθήνα διατύπωσε την πρόταση, “Όλοι οι Κρήτες λένε ψέμματα”. Αν ο Επιμενίδης είπε την αλήθεια τότε όλοι οι Κρητικοί λένε ψέμματα και εφόσον και ο ίδιος είναι Κρητικός, δεν είπε την αλήθεια. Αν πάλι είπε ψέμματα τότε οι Κρητικοί δε λένε ψέμματα και εφόσον και ο ίδιος είναι Κρητικός, είπε την αλήθεια. Το πρόβλημα με τα λογικά παράδοξα είναι ότι αποτελούν μισές αλήθειες και μισά ψέμματα. Είναι σα να υποστηρίζει κανείς πως ένα ποτήρι είναι μισογεμάτο διαφωνώντας με κάποιον άλλο που το βλέπει μισοάδειο.

Στα οικονομικά, μία από τις γνωστές θεωρίες είναι το παράδοξο της φειδούς. Αυτό που μας λέει το παράδοξο είναι ότι ένα άτομο που θα αποφασίσει να σφίξει το ζωνάρι του και να απέχει από την κατανάλωση αποταμιεύοντας τμήμα του εισοδήματος του στο παρόν, ώστε να βρεθεί σε μία καλύτερη οικονομική κατάσταση στο μέλλον, δεν είναι δεδομένο ότι θα πετύχει το στόχο του. Και αυτό γιατί αν ακολουθήσουν την ίδια συμπεριφορά και άλλα άτομα (η πλειοψηφία) τότε η κατανάλωση και έτσι η ζήτηση για προϊόντα και υπηρεσίες θα μειωθεί απότομα και κατακόρυφα, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει και η μείωση της προσφοράς προϊόντων και υπηρεσιών αφού δε θα υπάρχει ικανή ζήτηση για να τις απορροφήσει, και στη συνέχεια να επέλθει μείωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας και της διάθεσης για ανάληψη επιχειρηματικού ρίσκου, μείωση των επενδύσεων, μείωση της ανάγκης για πρόσληψη νέων εργαζομένων αλλά ακόμη και για απασχόληση του ίδιου αριθμού εργαζομένων με πριν, μείωση των εισοδημάτων και των εσόδων του κράτους και τελικά συρρίκνωση της οικονομίας και ύφεση. Έτσι, ο αποταμιευτής μας μπορεί να βρεθεί με μερικές καταθέσεις παραπάνω αλλά χωρίς εργασία και χωρίς προοπτική.

α) Το παράδοξο της φειδούς βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία στην Ελλάδα, αφού εξαιτίας των πολιτικών επιλογών Παπανδρέου στα τέλη του 2009 η ζήτηση για ελληνικά περιουσιακά στοιχεία και η διάθεση για επενδύσεις στην Ελλάδα εκμηδενίστηκαν, ενώ στη συνέχεια η προσπάθεια εφαρμογής των Μνημονίων προκάλεσε ταυτόχρονα αποχή από κατανάλωση τόσο του κράτους όσο και των πολιτών. Και όλα αυτά έλαβαν και λαμβάνουν χώρα στη χειρότερη οικονομική περίοδο για την παγκόσμια οικονομία των τελευταίων 70 ετών, σε μία φάση, δηλαδή, που η φειδώ έχει μετατραπεί, λίγο – πολύ, σε παγκόσμιο φαινόμενο.

β) Οι ερωτήσεις (στόχοι) είναι λάθος. Στην περίπτωση του πειράματος Μίλγκραμ ο 'μαθητής' απαντούσε εσκεμμένα λάθος στις ερωτήσεις προκειμένου να μελετηθεί η αντίδραση του 'δασκάλου'. Στην ελληνική εκδοχή του πειράματος ένα από τα παράδοξα είναι πως οι ίδιες οι ερωτήσεις είναι λάθος.. Αυτό γιατί οι στόχοι προκύπτουν από τις εκτιμήσεις και τιις προβλέψεις της Τρόικας και του ΔΝΤ και όπως το ίδιο παραδέχτηκε πρόσφατα, οι μέχρι τώρα αναλύσεις του ήταν λάθος καθώς στηρίχτηκαν σε παλαιότερες εκθέσεις με λανθασμένα συμπεράσματα που υπέθεταν δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές πολύ κοντά στο 0,5, ενώ νεώτερες μελέτες δείχνουν μια σημαντική αύξηση των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών στη μετά την κρίση περίοδο, σε ένα επίπεδο από 0,9 μέχρι και 1,7. Με απλά λόγια, ενώ η Τρόικα έθετε στους Έλληνες στόχους βασιζόμενη στην εκτίμηση ότι για κάθε 1 ευρώ λιτότητας το κόστος στην οικονομία είναι μισό ευρώ, το αληθινό κόστος ήταν μεταξύ 0,9 και 1,7 ευρώ μετατρέποντας τις θυσίες σε 'δώρο, άδωρο'. Πράγματι, σύμφωνα με την αναθεωρημένη μακροοικονομική πρόβλεψη για το 2013, τα μέτρα λιτότητας ύψους 9,5 δις ευρώ, δηλαδή ίσα με το 4,5% του ΑΕΠ, αναμένεται να προκαλέσουν ύφεση 4,5%, δηλαδή ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής προβλέπεται πως θα είναι 1 και όχι 0,5. Έτσι, από τη πρώτη στιγμή η Τρόικα διέπραξε ένα δραματικό 'λάθος' το οποίο είχε καταστροφικές συνέπειες στην ελληνική οικονομία και απέτρεπε σε κάθε περίπτωση την επίτευξη των στόχων, ασχέτως του ύψους των περικοπών και του βάθους της λιτότητας.

γ) Οι στόχοι είναι αδύνατο να επιτευχθούν λόγω των επιτοκίων των δανείων. Από το πρώτο Μνημόνιο η Τρόικα επέβαλλε τη μετατροπή σε στόχου εθνικής σημασίας την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, έτσι ώστε το χρέος να γίνει βιώσιμο και να είναι δυνατή η πλήρης αποπληρωμή του. Αυτό που απέκρυψε η Τρόικα είναι ότι υπάρχουν δύο πράγματα παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δυναμική του χρέους: το πρωτογενές ισοζύγιο του προϋπολογισμού ως ποσοστό του ΑΕΠ (το πρωτογενές πλεόνασμα ή έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ) και η διαφορά μεταξύ των πραγματικών επιτοκίων με τα οποία δανείζεται το κράτος και του ποσοστού ανάπτυξης του ΑΕΠ. Αν το επιτόκιο με το οποίο δανείζεται ένα κράτος είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό της ανάπτυξης του ΑΕΠ του (επιτόκιο – ανάπτυξη >0), τότε το χρέος αυξάνεται αντί να μειώνεται. Αν το επιτόκιο, όμως, είναι μικρότερο (επιτόκιο – ανάπτυξη <0 nbsp="nbsp" o:p="o:p">

Όταν η Ελλάδα υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο και παρά το γεγονός ότι αυτό επέβαλλε σκληρά μέτρα λιτότητας που ήταν δεδομένο ότι θα προκαλούσαν συρρίκνωση του ΑΕΠ και ύφεση (αρνητική ανάπτυξη του ΑΕΠ), η Γερμανία επέμενε τα ελληνικά δάνεια ́στήριξης' να έχουν επιτόκιο της τάξης του 5,3%. Αφαιρώντας την αρνητική ανάπτυξη από το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας η πράξη της αφαίρεσης μετατρεπόταν σε πρόσθεση και έτσι 'επιτόκιο – ανάπτυξη' ήταν εξ αρχής αδύνατο να είναι μικρότερο του μηδενός. Με άλλα λόγια ήταν γνωστό τόσο στην Τρόικα όσο και στην κυβέρνηση ότι το χρέος θα αυξάνονταν αντί να μειωθεί. Σε πρόσφατη ομιλία του κ. Παπανδρέου στο Χάρβαρντ, υποστήριξε ότι είχε ζητήσει εξ αρχής μείωση των επιτοκίων του μηχανισμού στήριξης και η κ. Μέρκελ του υποσχέθηκε ότι αυτό θα συνέβαινε αφού πετύχαινε η Ελλάδα τους στόχους, γεγονός το οποίο και αποδέχτηκε. 'Πράγματι, αργότερα τα επιτόκια μειώθηκαν', είπε χαρακτηριστικά ο κ. Παπανδρέου. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, τα επιτόκια μειώθηκαν μόνο μετά την υπογραφή του Μεσοπρόθεσμου το οποίο επιβλήθηκε στη χώρα ως νέο μέτρο επειδή δεν είχαν επιτευχθεί οι στόχοι, όπως ακριβώς ήταν αναμενόμενο. 

Κατανοώντας τον παραλογισμό – α) Τόκοι - Επιτόκια & προ PSI
Χρησιμοποιώντας ένα απλό μοντέλο προσομοίωσης της δυναμικής ανάπτυξης του χρέους (παρέχεται από το economist.com) αλλά και τις επίσημες προβλέψεις του ΔΝΤ στην προ PSI περίοδο, παρατηρούμε ότι με την ανάπτυξη θετική, στο 0,5%, με πρωτογενές πλεόνασμα 3% και με δεδομένη την πιστή εφαρμογή του προγράμματος (κάτι, όπως είδαμε, αδύνατο), το ελληνικό χρέος θα διαμορφώνονταν στο 163% του ΑΕΠ το 2016 και στο 180,5% το 2020, δηλαδή δε θα ήταν βιώσιμο.
Αν με κάποιο μαγικό τρόπο η Ελλάδα πετύχαινε μέση ανάπτυξη της τάξης του 3%, το χρέος θα μειωνόταν στο 140% το 2016 και μόλις στο 137,7% το 2020, δηλαδή μετά από δέκα χρόνια θυσιών και πάλι δε θα ήταν βιώσιμο. Διατηρώντας,ωστόσο, τις άλλες παραμέτρους σταθερές - δηλαδή ακόμη και με μέση μηδενική ανάπτυξη - και απλώς μειώνοντας τα επιτόκια στο 2% (η Γερμανία δανείζεται με 1,36% στο δεκαετή ορίζοντα), το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μειωνόταν στο 133% το 2016 και στο 126% , δηλαδή θα πλησίαζε στον στόχο που τέθηκε αργότερα από το ΔΝΤ ώστε αυτό να θεωρηθεί βιώσιμο. Η μείωση αυτή θα επιτυγχάνονταν χωρίς κούρεμα του χρέους, με μία (πολύ πιο απλή απ' το PSI) συμφωνία Ελλάδας – Δανειστών για μείωση του επιτοκίου στο 2% για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Αν η Ελλάδα προχωρούσε σε μία συμφωνία για μία πολυετή περίοδο χάριτος στην αποπληρωμή των τόκων ή έστω κεφαλαιοποίησης των τόκων (δηλαδή να πληρώνονταν αλλά μετά από πολλά χρόνια), το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μειωνόταν το 2020 στο 100,5% του ΑΕΠ. 

Το νέο παράλογο που αναδεικνύεται μελετώντας το ελληνικό πείραμα Μίλγκραμ είναι ότι ακόμη και αν η Ελλάδα όχι απλά πετύχαινε τους στόχους αλλά και τους ξεπερνούσε, πάλι θα αποτύγχανε α μετατρέψει το χρέος σε βιώσιμο και έτσι να αντιμετωπίσει την κρίση. Για παράδειγμα, έστω πως όλοι οι Έλληνες αυτόβουλα ζητούσαν από το 2011 τόσο μεγάλες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις ώστε το μέσο πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι το 2020 να εκτιναζόταν στο 7%, μακράν μεγαλύτερο από τους στόχους του προγράμματος, τότε, χωρίς το κούρεμα, το χρέος το 2020 θα διαμορφωνόταν στο 131,9% του ΑΕΠ, δηλαδή δε θα ήταν βιώσιμο. 

β) Τόκοι & Επιτόκια μετά PSI. Μετά την ολοκλήρωση του PSI στις αρχές του 2012 η Ελλάδα πέτυχε τη μείωση των επιτοκίων στο χρέος που κατέχουν οι ιδιώτες επενδυτές μέχρι το 2015 στο 2% και την αρχή αποπληρωμής του κεφαλαίου μετά το 2023. Αυτό αποτελεί μία θετική εξέλιξη αλλά δυστυχώς δεν είναι πλέον αρκετή.υτό, γιατί ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού χρέους έχει μεταφερθεί, πλέον, σε 'επίσημα' χέρια, δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και τους Ευρωπαίους Εταίρους μας και συνοδεύεται από κανονική πληρωμή τόκων.  Έτσι, μελετώντας τις υποχρεώσεις της Ελλάδας μέχρι το 2014, περί τα 32,3 δις ευρώ απαιτούνται μόνο για την αποπληρωμή τόκων, ενώ 41,6 δις ευρώ χρειάζονται για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων ομολόγων και δανείων, εκ των οποίων 30 δις ευρώ για ομόλογα της ΕΚΤ, και 9.1 δις ευρώ για δάνεια του ΔΝΤ. Η χρηματοδότηση στην οποία προσδοκά η Ελλάδα από το μηχανισμό στήριξης, αν πετύχει τους στόχους της, είναι για το συγκεκριμένο διάστημα ύψους 83 δις ευρώ. Έτσι, από αυτά τα 74 θα επιστρέψουν στην Τρόικα για την αποπληρωμή τόκων, ομολόγων της ΕΚΤ και δανείων του ΔΝΤ ενώ από όσα περισσεύουν θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να πληρωθούν οι τόκοι των ιδιωτών κατόχων ελληνικού χρέους. Οι τόκοι, μόνο για το 2012, ανέρχονται σε 10,3 δις ευρώ, δηλαδή περισσότερο από το 5% του ΑΕΠ, σε μία χρονιά με ανάπτυξη -6,5%. Από αυτά τα 8 δις ευρώ θα καταβληθούν στους Ευρωπαίους Εταίρους ως εξής: Τόκοι 1,6 δις ευρώ για τα διμερή δάνεια του πρώτου προγράμματος στήριξης με επιτόκιο 3%. Τόκοι 2,5 δις ευρώ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Τράπεζα της Ελλάδας για τα ομόλογα που κατέχουν, με μέσο επιτόκιο 5%. Τέλος, τόκοι ύψους 4 δις ευρώ για τα δάνεια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με επιτόκιο περίπου 4%. Βάζοντας τα νούμερα στον προσομοιωτή της δυναμικής του χρέους στη μετά PSI εποχή,διαπιστώνουμε ότι ακόμη και με μέσο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 2%, μέσο επιτόκιο στο 3,5% και μέση ανάπτυξη στο 1%, το χρέος θα βρίσκεται στο 169,6% το 2020. Νωρίτερα, το 2017 ακόμη και αν έχει εφαρμοστεί με απόλυτη επιτυχία το τελευταίο πρόγραμμα της Τρόικας το οποίο έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση, η Ελλάδα θα χρειάζεται νέο Μνημόνιο αφού με βάση το παράδοξο του ελληνικού πειράματος ακόμη και αν 'πετύχει' θα 'αποτύχει'. Έτσι, με βάση το πιο αισιόδοξο σενάριο της Τρόικας στο τέλος του 2016 το χρέος θα είναι στο 185% του ΑΕΠ, η ανάπτυξη θαείναι μηδενική με το ΑΕΠ σε δραματικά χαμηλότερα επίπεδα από αυτά του 2012, η ανεργία στα ύψη και το έλλειμμα στο 3%. 

Μεσοπρόθεσμο 2013-2016 – Φέρνει Ύφεση 4,5% ή 7,5% στο 2013; Σύμφωνα με τα μέτρα του μεσοπρόθεσμου προγράμματος για το 2013-2016, συνολικού ύψους 14,2 δις ευρώ, τα 5,5 δις ευρώ θα αντληθούν από περικοπές σε συντάξεις, 3,9 δις ευρώ από φόρους και 1,1 δις ευρώ από περικοπές στην υγεία. Η επιρροή νέων και παλαιότερων μέτρων σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες παραμέτρους της ελληνικής οικονομίας, αναμένεται με βάση την επίσημη πρόβλεψη της Τρόικας να προκαλέσει μείωση του ΑΕΠ κατά 4,5% το 2013. Ωστόσο, ανεξάρτητες εκθέσεις υποστηρίζουν πως, ως συνήθως, οι επίσημες προβλέψεις κατά πάσα πιθανότητα θα αποδειχθούν αισιόδοξες. Έτσι, συνυπολογίζοντας την αρνητικές συνέπειες από τις μέχρι στιγμής αλλαγές στα εργασιακά και των προηγούμενων μέτρων λιτότητας, τη μεγαλύτερη από την αναμενόμενη ύφεση του 2012 και τα νέα μέτρα λιτότητας και εφαρμόζοντας ένα δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή 1.4, η μείωση στο ΑΕΠ του 2013 είναι πιθανότερο να κυμανθεί μεταξύ 14 και 16 δις ευρώ, καταγράφοντας πτώση περίπου κοντά στο 7% ή και μεγαλύτερη. 

Οι Τελευταίες Επιλογές της Ελλάδας: α) OSI – Αναδιάρθρωση Επίσημου Χρέους. Μετά την αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους η οποία κινήθηκε στα πλαίσια του λογικού παραδόξου του ελληνικού πειράματος, δηλαδή ενώ κρίθηκε ως απολύτως επιτυχημένη απέτυχε απόλυτα να λύσει το πρόβλημα της βιωσιμότητας του χρέους, μία από τις λύσεις που αξίζει να εξεταστεί είναι αυτή της αναδιάρθρωσης του επίσημου χρέους. Με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία η ΕΚΤ και οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδας, θα κατέχουν το 2013 ελληνικά ομόλογα ύψους, περίπου, 45 δις ευρώ, από 57 δις ευρώ το 2012. Το χρέος της Ελλάδας στα κράτη της ευρωζώνης από διμερή δάνεια του πρώτου προγράμματος στήριξης ανέρχεται στα 53 δις ευρώ, τα δάνεια από το EFSF ανέρχονται στα 74 δις ευρώ ενώ τα δάνεια από το ΔΝΤ είναι 22 δις ευρώ. Εξαιρώντας τα δάνεια του ΔΝΤ και θεωρώντας ότι τα κράτη της ΕΕ και η ΕΚΤ θα αποδέχονταν ένα κούρεμα ύψους 50%, το χρέος θα μειωνόταν κάτω από το 125%, δηλαδή σε επίπεδα υψηλότερα από εκείνα όταν η Ελλάδα οδηγήθηκε στο πρώτο Μνημόνιο. Δεδομένης της τρέχουσας οικονομικής πραγματικότητας το πιθανότερο σενάριο θα ήταν σε βάθος μερικών ετών να διαπιστωθεί πως ούτε αυτή η προσέγγιση δε θα έλυνε οριστικά το πρόβλημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και σε καμία περίπτωση δε θα σήμανε το τέλος της κρίσης. Πέρα από τους θεωρητικούς υπολογισμούς, το κυριότερο είναι πως η πιθανότητα η ΕΚΤ και τα κράτη της ΕΕ να συμφωνήσουν σε ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους που κατέχουν είναι, σχεδόν, μηδενική. Αν υπάρχει μία σοβαρή περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, αυτή θα ήταν αν το OSI θεωρούνταν ως το αντάλλαγμα για την έξοδο της Ελλάδας απ' το ευρώ. Έτσι, πριν αρχίσουμε να ελπίζουμε σε ένα νέο κούρεμα, καλό είναι να δούμε αν υπάρχουν άλλες, ρεαλιστικότερες πολιτικά και πρακτικά λύσεις. β) Επιμήκυνση Ομολόγων της ΕΚΤ /ΕθΚΤ. Είδαμε νωρίτερα πως μέχρι τα τέλη του 2014 η Ελλάδα καλείται να πληρώσει στην ΕΚΤ και τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες των κρατών της ΕΕ ληξιπρόθεσμα ομόλογα ύψους 30 δις ευρώ. Ακόμη και αν η ΕΚΤ αρνηθεί να αποτιμήσει τα ομόλογα στην τιμή που τα αγόρασε μία απλή επιμήκυνση στην αποπληρωμή τους θα εξασφάλιζε το συγκεκριμένο κεφάλαιο για την επαναγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά, τα οποία αποτιμώνται κοντά στα 25 σεντ στο ευρώ. Αν ένα τέτοιο σενάριο εγκριθεί με μυστικότητα ώστε να μην απογειωθούν οι τιμές των ελληνικών ομολόγων, τότε το χρέος που μπορεί να αγορασθεί και να αποσυρθεί θα ανέρθει, περίπου, μεταξύ 50 και 80 δις ευρώ, ανάλογα με την τελική τιμή κτήσης. Στη χειρότερη περίπτωση το κέρδος για την Ελλάδα θα είναι μεγαλύτερο του 25% του ΑΕΠ του 2012. Προφανώς, αυτή η επιλογή δε λύνειτο πρόβλημα βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους αλλά αν συνδυαστεί με άλλες που θα δούμε στη συνέχεια μπορεί να αποδειχθεί πολύ βοηθητικό.

γ) Ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον EFSF. Τα 48,8 δις ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών είναι απαραίτητο να αφαιρεθούν από το ελληνικό χρέος και να μεταφερθούν στον EFSF με ένα όσο το δυνατό πιο πολυετές πρόγραμμα λήξης, ακόμη και αρκετών δεκαετιών. Ο συνδυασμός των β και γ θα αφαιρέσει από το ελληνικό χρέος μεταξύ 100 και 130 δις ευρώ, χωρίς κανένα πολιτικό ή οικονομικό κόστος για τα ευρωπαϊκά κράτη αλλά ούτε και για την ΕΚΤ και τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες.

 δ) Αποτίμηση των ομολόγων της ΕΚΤ /ΕθΚΤ στην τιμή κτήσης τους
Η αποδοχή της αποτίμησης των ομολόγων της ΕΚΤ/ΕΘΚΤ στην τιμή κτίσης δεν είναι τόσο απλό ζήτημα όσο ακούγεται αλλά ούτε είναι και πρακτικά αδύνατο. Σε κάθε περίπτωση, μία τέτοια εξέλιξη θα μείωνε το ελληνικό χρέος κατά 13 με 16 δις ευρώ.
Ο συνδυασμός των β,γ και δ θα μείωνε το ελληνικό χρέος τουλάχιστον κατά 120 δις ευρώ, δηλαδή κατά 62% του ΑΕΠ του 2012.

ε) Μείωση των επιτοκίων των ελληνικών δανείων. Μόνο στο 2013-2014 η Ελλάδα υποχρεούται να καταβάλλει για τόκους περίπου 22 δις ευρώ. Αν και μία μείωση των επιτοκίων θα συναντούσε τις γνωστές αντιδράσεις για μικροπολιτικούς σκοπούς στα κράτη της ΕΕ και φυσικά και την αντίδραση της ΕΚΤ, ήδη έχουν αρχίσει να γίνονται συζητήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Μία μείωση στα επιτόκια των ελληνικών δανείων που θα απελευθέρωνε μόλις 5 από τα 22 δις ευρώ, θα μπορούσε να μεταφραστεί σε ελάφρυνση του χρέους κατά 10 με 15 περίπου δις ευρώ, μέσω της αγοράς χρέους από τη δευτερογενή αγορά. Σε συνδυασμό με τις τρεις προηγούμενες επιλογές η συνολική μείωση του χρέους θα ανερχόταν το λιγότερο στα 130 δις ευρώ, δηλαδή περίπου το 67% του ΑΕΠ του 2012.

 ζ) Κεφαλαιοποίηση (επιμήκυνση στην αποπληρωμή) των τόκων των ελληνικών δανείων. Αν και η μείωση στα επιτόκια των ελληνικών δανείων μπορεί να βρει πολλές αντιδράσεις, η κεφαλαιοποίηση των τόκων των ελληνικών δανείων μπορεί να γίνει χωρίς αντιρρήσεις. Αν οι τόκοι κεφαλαιοποιηθούν για ένα εύλογο διάστημα, τότε μόνο για τα πρώτα δύο χρόνια, δηλαδή για το 2013-2014 θα απελευθερωθούν κεφάλαια ύψους 22 δις ευρώ για την επαναγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, οδηγώντας σε μείωση του χρέους τουλάχιστον κατά 40 δις ευρώ (αν τα ομόλογα αγοραστούν με 55 σεντ στο ευρώ αντί για 25 της τρέχουσας τιμής τους) και πιθανόν ακόμη κατά 62 δις ευρώ (τιμή κτήσης στα 35 σεντ στο ευρώ).

Συμπέρασμα – Τελικός Υπολογισμός. Ο συνδυασμός των πολιτικά ουδέτερων λύσεων για τη μείωση του ελληνικού χρέους, δηλαδή των β,γ και ζ, θα οδηγούσε σε μείωση του ελληνικού χρέους κατά 140 με 192 δις ευρώ μέχρι το τέλος του 2014, δηλαδή κατά 72% με 98% του ΑΕΠ του 2012. Δεν υπάρχει κανένα προφανές νομικό, χρηματοοικονομικό, ηθικό ή πολιτικό κώλυμα για την άρνηση υλοποίησης οποιασδήποτε από τις συγκεκριμένες τρεις επιλογές. Αν υπάρξει μία απόφαση προς αυτήν την κατεύθυνση η ελληνική κρίση θα αποκλιμακωθεί άμεσα και θα τελειώσει το συντομότερο δυνατό και το πείραμα Μίλγκραμ θα σταματήσει, βάζοντας τέλος στο βασανισμό των Ελλήνων. Στην αντίθετη περίπτωση το πιθανότερη είναι τα παρατεταμένα ηλεκτροσόκ να εξαντλήσουν τις ανοχές ή τις αντοχές του 'μαθητή' και να ενεργοποιήσουν άλλα, πολύ δυσάρεστα σενάρια. 

Πηγή: tvxs.gr

Κ. Αρβανιτόπουλος: Δραστική μείωση των δαπανών του υπουργείου Παιδείας, εκ παραλλήλου με εξορθολογισμό τους

Δραστική μείωση των δαπανών του υπουργείου Παιδείας εκ παραλλήλου με εξορθολογισμό τους, ανήγγειλε ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού του 2013.

Έτσι, ο υπουργός Παιδείας ανέφερε πως το 2011 το υπουργείο του δαπάνησε 6.180.000.000 ευρώ, ενώ το 2013 θα διαθέσει 4.900.000.000 ευρώ, στο πλαίσιο μιας «λελογισμένης διαχείρισης των διαθέσιμων κονδυλίων». Παράλληλα, θα υπάρξει μια «ριζική επανατοποθέτηση και αξιοποίηση των ανθρωπίνων πόρων» - «χρειάζεται όλοι οι εκπαιδευτικοί να γυρίσουν από τα γραφεία στις τάξεις τους με τους μαθητές τους».

'Αλλες επιλογές του υπουργείου Παιδείας, θα είναι η χορήγηση της δυνατότητας μετεγγραφής σε συγκεκριμένες κατηγορίες πρωτοετών φοιτητών με βάση κοινωνικά και εισοδηματικά κριτήρια, καθώς και η εισαγωγή μιας επιπλέον εξεταστικής τον Φεβρουάριο για τους επί πτυχίω φοιτητές, για να μπορέσουν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους γρηγορότερα. «Περνάμε στην ουσία της αναβάθμισης του ελληνικού δημοσίου πανεπιστημίου με το σχέδιο «ΑΘΗΝΑ», ένα σχέδιο που λογοδοτεί και ανταποκρίνεται στο εθνικό όραμα της δημιουργίας ανταγωνιστικών δημόσιων ιδρυμάτων και προχωράμε στην αξιολόγηση μετά από πολλά χρόνια, καταθέτοντας στο τέλος του Νοεμβρίου το Προεδρικό Διάταγμα», ανέφερε ο κ. Αρβανιτόπουλος. Στο τέλος δε, του χρόνου, θα κατατεθεί και το νομοσχέδιο για την αναβάθμιση του Λυκείου και του Επαγγελματικού Λυκείου.

Ο κ. Αρβανιτόπουλος, κλήθηκε να απαντήσει και σε υπαινιγμούς που είχε διατυπώσει προηγουμένως η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, περί επιβίωσης πελατειακών λογικών, επικαλούμενη την αύξηση της χρηματοδότησης της Ακαδημίας Αθηνών και την ίδρυση ενός Ινστιτούτου στη Μεσσηνία για τη μελέτη της κλιματικής αλλαγής, την ώρα που το αντικείμενο καλύπτεται από άλλους ερευνητικούς οργανισμούς.

Ο υπουργός Παιδείας σχολίασε σκωπτικά πως «η Μεσσηνία έχει καταντήσει να είναι πολύ της μόδας τελευταία λες και οι Μεσσήνιοι είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού», ενώ διευκρίνισε πως η Ακαδημία χρηματοδοτείται προκειμένου να ισοσκελίσει τον ελλειμματικό της προϋπολογισμό.

Πηγή: bankingnews.gr

ΑΠΕΙΛΗ ΕΜΦΥΛΙΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ: Οι κίνδυνοι από το τρίτο μνημόνιο, διεθνείς απόψεις για την κρίση, οι συνέπειες εξόδου της πατρίδας μας ή ολόκληρου του Νότου από το Ευρώ, Γαλλία ή Ιταλία, η πολιτική των σκόπιμων καθυστερήσεων, καθώς επίσης η ανάγκη να είμαστε όλοι ενωμένοι

"Η ζωή είναι ένα απέραντο ναρκοπέδιο, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο - επίσης, σε όλες τις «εκφάνσεις» της (ανθρώπινες σχέσεις, κοινωνία, οικονομία, πολιτική κοκ.). Από τις αναρίθμητες παγίδες που κρύβονται σε κάθε βήμα μας, σκοπός είναι να αποφύγουμε όσο γίνεται περισσότερες, με στόχο τις λιγότερο δυνατές απώλειες, δυστυχία και πόνους - παράλληλα, με τη μεγαλύτερη δυνατή ηρεμία, ευτυχία και αξιοπρέπεια. 

Εάν ξεφύγουμε από τη «χρυσή μεσότητα», τότε θα πρέπει να είμαστε αφενός μεν πρόθυμοι, αφετέρου προετοιμασμένοι, να πληρώσουμε τον αντίστοιχο λογαριασμό - ο οποίος πολύ δύσκολα αποφεύγεται. Στα πλαίσια αυτά, οφείλουμε να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί με όλα όσα στοχεύουμε ή/και επιθυμούμε - αφού αποτελούν τα βασικά κριτήρια του ύψους των εκάστοτε «τιμολογίων», τα οποία θα κληθούμε από τη ζωή, αργά ή γρήγορα, να εξοφλήσουμε".

Ανάλυση    

Η Ευρώπη, η Γερμανία δηλαδή, δεν ανταμείβει ποτέ την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων, η οποία συνεχίζεται στην Ελλάδα από το 2009 – αποτελώντας το «διαπραγματευτικό χαρτί» όλων των κυβερνήσεων έκτοτε, με δήθεν «όπλο» την απειλή της χρεοκοπίας (ένα όπλο που βρίσκεται πάντοτε τυπικά στο τραπέζι, χωρίς δυστυχώς ποτέ να χρησιμοποιείται).

Από την άλλη πλευρά, η προσβλητική για όλους μας εικόνα, την οποία είδαμε στο Κοινοβούλιο, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης για την ψήφιση των μέτρων λεηλασίας και εξαθλίωσης των Ελλήνων, σύντομα θα εμφανισθεί και στους δρόμους – με τις εξεγέρσεις να τοποθετούνται στις αρχές του 2013, εάν παρ’ ελπίδα δεν ληφθούν οι σωστές αποφάσεις από την ΕΕ και όταν αρχίσουν να εφαρμόζονται αυτά που υπέγραψαν οι 153 «Έλληνες» βουλευτές.

Ειδικότερα, με κριτήριο το πρόγραμμα λιτότητας (Μνημόνιο ΙΙΙ), η ύφεση που θα προκληθεί (υπολογίζεται από τη Γερμανία στο 7,9% για το 2012, οπότε το ΑΕΠ θα μειωθεί κατά 17 δις € περίπου, στα 198 δις € - με τα έσοδα του δημοσίου να περιορίζονται περί τα 4,25 δις €), θα ξεπεράσει τα ανώτατα όρια του ανεκτού – με αποτέλεσμα το κλείσιμο ακόμη περισσότερων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την εκτόξευση της ανεργίας, την αδυναμία των νοικοκυριών να ανταπεξέλθουν, την, επικίνδυνη για τις καταθέσεις, κατακόρυφη άνοδο των επισφαλειών των τραπεζών, την κατάρρευση των δημοσίων εσόδων, καθώς επίσης την «απορρύθμιση» του κράτους.

Με κριτήριο δε το ΑΕΠ του 2011, όπως αναγράφεται στο προσχέδιο του ελληνικού προϋπολογισμού (215 δις €), καθώς επίσης το ποσοστό της ύφεσης λόγω του Μνημονίου ΙΙΙ που υπολογίζουμε για το 2013 (8-9%), το ΑΕΠ θα διαμορφωθεί στα 180 δις € ή σε ακόμη λιγότερα – οπότε τα έσοδα του δημοσίου, «καλώς εχόντων των πραγμάτων» (εάν συνεχίσουν δηλαδή να πληρώνουν οι Έλληνες φόρους κλπ.), θα περιορισθούν κατά τουλάχιστον 4,5 δις €.

Επομένως, ο δείκτης χρέους προς ΑΕΠ θα φτάσει στα ύψη – σε επίπεδα δηλαδή εντελώς εκτός πραγματικότητας (συμπεριλαμβανομένης της πιθανής ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, εάν αυτή δεν γίνει μέσω του ESM, μάλλον θα ξεπεράσει το 200%).      

Ειδικά όσον αφορά το δημόσιο χρέος, την εξέλιξη και τη βιωσιμότητα του, η παραπληροφόρηση έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Η «υπερβάλλουσα» αύξηση του, αυτή δηλαδή η οποία δεν προέρχεται από την πρόσθεση των ελλειμμάτων, οφείλεται κυρίως στα χρέη των τραπεζών - με τα οποία επιβαρύνονται εν αγνοία τους οι Έλληνες, για να μην χρεοκοπήσουν οι τράπεζες και χαθούν οι καταθέσεις τους (άρθρο μας).

Αναλυτικότερα, εάν στη διαγραφή μέρους της αξίας των ομολόγων του δημοσίου (PSI), τα οποία κατέχουν οι τράπεζες, προσθέσουμε τα κόκκινα δάνεια τους (επισφάλειες), τα οποία υπολογίζεται ότι σύντομα θα ανέλθουν στο 30% των συνολικών δανείων τους προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, τότε οι κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών θα ξεπεράσουν τα 100 δις € - τα οποία, εάν προστεθούν στο δημόσιο χρέος, όπως συμβαίνει σήμερα, θα το καταστήσουν φυσικά μη βιώσιμο.

Όσα εξαντλητικά προγράμματα λιτότητας λοιπόν και αν εφαρμοσθούν, όσο και αν φορολογηθούν οι Έλληνες, ακόμη και αν ξεπουλήσουν ολόκληρη τη δημόσια περιουσία τους, η οικονομική κατάσταση της χώρας τους θα επιδεινώνεται συνεχώς.Αυτό σημαίνει ότι, αργά ή γρήγορα, λόγω μηδενικών προοπτικών καλυτέρευσης, το καπάκι που κρατάει κλειστή την κατσαρόλα που βράζει, θα φύγει ανεξέλεγκτα από τη θέση του - με ανυπολόγιστες συνέπειες για την Ελλάδα, την Ευρώπη και ολόκληρο τον πλανήτη.

Απλούστερα, χωρίς ανάπτυξη δεν υπάρχει καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον – με αποτέλεσμα την «κατάλυση» της κοινωνικής συνοχής καθώς επίσης της ειρήνης.  

ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Περαιτέρω, έχουν σίγουρα ενδιαφέρον οι απόψεις (επιγραμματικά) ορισμένων πολιτικών, οικονομολόγων, επενδυτών και κομμάτων, όσον αφορά την ΕΕ, τη Γερμανία και την Ελλάδα. Ειδικότερα τα παρακάτω:

Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας και θερμός υποστηρικτής της ένωσης κ. H. Schmidt, είναι πάρα πολύ σκεπτικός, όσον αφορά το μέλλον της Ευρώπης. «Πιθανότατα βρισκόμαστε στα πρόθυρα μίας κοινωνικής επανάστασης», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Εάν όμως κάνουμε τα σωστά βήματα», συνεχίζει, «τότε ίσως η Ευρώπη, στα επόμενα τέσσερα χρόνια, να αναδυθεί όπως ο Φοίνικας από τις στάχτες». Κάτι ανάλογο ισχύει και για την Ελλάδα, κατά την άποψη μας, η οποία θα μπορούσε πολύ εύκολα να ξεφύγει από την κρίση, εάν έκανε τα σωστά βήματα. 

«Η Γερμανία πρέπει να εγκαταλείψει το Ευρώ», ισχυρίζεται ένας οικονομολόγος (S.Homburg) από το Ανόβερο. «Τα δάνεια προς τις ελλειμματικές οικονομίες», τεκμηριώνει τη θέση του, «δεν ωφελούν τις χώρες, αλλά τους δανειστές τους, τους οποίους δεν έχουν κανένα λόγο να ενισχύουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι».

«Εάν η Γερμανία εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη», τονίζει αντίθετα ο G.Soros, «τότε το πρόβλημα της ένωσης θα λυθεί αμέσως. Στην περίπτωση αυτή, το ευρώ θα υποτιμηθεί και ο πληθωρισμός θα αυξηθεί, οπότε η κρίση χρέους και ανταγωνιστικότητας θα αποτελέσει παρελθόν. Δεν μπορεί να υπάρξει νομισματική ένωση, χωρίς μεταφορά χρημάτων από τις πλεονασματικές προς τις ελλειμματικές χώρες της», ολοκληρώνει, εννοώντας την ανάγκη «αμοιβαιοποίησης» του χρέους.

«Περιμένουμε ότι η Γερμανία θα πάψει σύντομα να αποτελεί το σίγουρο λιμάνι των επενδυτών», αναφέρει ο διευθυντής της μεγάλης επενδυτικής εταιρείας Pimco. «Εάν επιβιώσει η Ευρωζώνη, τότε η Γερμανία θα υπερχρεωθεί - με τα πακέτα διάσωσης και με τα ευρωομόλογα. Εάν διαλυθεί η Ευρωζώνη, τότε η Γερμανία θα υπερχρεωθεί επίσης, με τα χρήματα που θα πρέπει να διαθέσει για τη διάσωση των τραπεζών της – ενώ η οικονομία της θα έχει μεγάλες απώλειες, λόγω της ύφεσης που θα ακολουθήσει».  

«Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι τυλιγμένο στις φλόγες», διαπιστώνει ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας J.Fischerσυνεχίζοντας «Η Ευρώπη, καθοδηγούμενη από τη Γερμανία, επιλέγει να συνεχίζει ανόητα την προσπάθεια κατάσβεσης της πυρκαγιάς, χρησιμοποιώντας κηροζίνη αντί για νερό». 

«Το σύστημα είναι το εξής», αναφέρει ο J.Stieglitz, πρώην οικονομολόγος του ΔΝΤ. «Η ισπανική κυβέρνηση σώζει τις ισπανικές τράπεζες και οι ισπανικές τράπεζες σώζουν την ισπανική κυβέρνηση. Αυτή είναι μία οικονομία Βουντού».

«Οι Ευρωπαίοι έχουν ένα κοινό νόμισμα», τον συμπληρώνει ο W.Buffett, «Δεν έχουν όμως ούτε κοινή δημοσιονομική πολιτική, ούτε κοινή κουλτούρα, ούτε κοινές συνθήκες/προϋποθέσεις εργασίας. Θα πρέπει λοιπόν να συνδυάσουν ορισμένα πράγματα μεταξύ τους, εάν δεν θέλουν να καταστραφούν».

«Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ ευρίσκεται σε πολύ μεγάλο κίνδυνο», ισχυρίζεται ένας άλλος Αμερικανός οικονομολόγος, οN.Roubini, ολοκληρώνοντας «Οι πιθανότητες μετάδοσης της κρίσης, στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια, είναι τεράστιες».

«Τυχόν έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα είναι πολύ ακριβή, ενώ θα προκαλέσει χάος», πιστεύει ο γνωστός επενδυτής M.El-Erian. «Εν τούτοις, εμείς πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι».

«Η πιθανότερη λύση του προβλήματος της Ελλάδας είναι η εισαγωγή ενός, παράλληλου στο ευρώ, δεύτερου νομίσματος», είναι η άποψη του οικονομολόγου της Deutsche Bank, την οποία συmπληρώνει ως εξής ο πρώην  διευθυντής της J.Ackermann «Η έξοδος της Ελλάδας είναι κάτι που δεν πρέπει ούτε καν να σκεφτόμαστε».

«Η κρίση χρέους και δανεισμού της Ευρωζώνης πλησιάζει σε ένα κρίσιμο σημείο», διαπιστώνει ο διευθυντής της HSBC, συνεχίζοντας «Η έξοδος της Ελλάδας θα οδηγούσε αμέσως στην ερώτηση, πως και αν θα μπορούσαμε να στηρίξουμε την Ισπανία».

«Η επαναφορά της δραχμής στη Ελλάδα, θα ήταν οικονομική αυτοκτονία», είναι η άποψη του διευθυντή της Commerzbank, την οποία συμπληρώνει ως εξής ένα στέλεχος της Allianz: «Όταν μία χώρα δεν έχει την ευκαιρία να βγει από την κρίση με τη βοήθεια της ανάπτυξης, τότε την αποφεύγουμε – αποσύρουμε δηλαδή όλες τις επενδύσεις μας και δεν σκεφτόμαστε καν για καινούργιες».

«Θα ήταν επιθυμητό να είχε διώξει η Ευρώπη την Ελλάδα πριν από τρία χρόνια», έχει την άποψη ο Ελβετός χρηματιστής M.Faberολοκληρώνοντας «Μία τέτοια ενέργεια, θα μας είχε προστατέψει από πολλές επώδυνες καταστάσεις».

«Οι συνέπειες τυχόν εξόδου της Ελλάδας δεν θα περιοριζόταν στην ευρωπαϊκή περιφέρεια», τονίζει ο προϊστάμενος της επιτροπής ανατολικών υποθέσεων της Γερμανίας, πρώην γενικός διευθυντής της Metro (Makro) E.Cordes, συνεχίζοντας «Θα επιβάρυνε σε μεγάλο βαθμό ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και τον υπόλοιπο πλανήτη». 

«Με το ευρώ δεν θα δουν ποτέ οι Έλληνες μία άσπρη ημέρα», πιστεύει ο εθνικιστής Γερμανός οικονομολόγος H.W.Sinn. «Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα ήταν το μικρότερο κακό, συγκριτικά με άλλα», συμπεραίνει. 

«Ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ», λέει ο γνωστός οικονομολόγος P.Krugman, «θα είχε τρομακτικές συνέπειες. Στις υπόλοιπες χώρες της περιφέρειας θα οδηγούσε σε ένα καταστροφικό bank run, καθώς επίσης σε μία μαζική εκροή κεφαλαίων».

«Δεν μπορώ καν να φανταστώ την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη», τονίζει χαρακτηριστικά ο πρώην διοικητής της ΕΚΤJ.C.Trichtet. «Θα ήταν η χειρότερη δυνατή επιλογή από όλες τις άλλες».  

«Ευρώ ή χάος», φαίνεται να πιστεύει η Ελληνική κυβέρνηση. «Ευρώ με κάθε θυσία, με όποια μέτρα λιτότητας ζητηθούν - ακόμη και αν κάτι τέτοιο σημαίνει εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, υπερβολική φορολόγηση των πολιτών, εξαθλίωση, φτώχεια ή ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Ας ελπίσουμε δε ότι οι εταίροι μας θα φροντίσουν έτσι ώστε, το δηλητήριο να μην είναι ακαριαία θανατηφόρο - συνοδεύοντας το με κάποια μέτρα ανάπτυξης».

«Το ευρώ ασφαλώς και δεν είναι φετίχ», αναφέρεται ως η πιθανότερη άποψη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία μάλλον θέλει την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, παράλληλα με τη διαγραφή του επαχθούς χρέους, ότι και αν αυτό σημαίνει - αφηρημένο, απροσδιόριστο, εφικτό ή ανέφικτο, ουτοπικό ή μη. 

«Ευρώ, διαγραφή του επαχθούς χρέους, χαμηλά επιτόκια δανεισμού και εθνική κυριαρχία - καμία δημοσιονομική ή πολιτική ένωση της Ευρωζώνης», είναι η επιθυμία των επομένων, όσο «αιθεροβατούσα» και αν ακούγεται.

«Άμεση έξοδος από την Ευρωζώνη, επίσης από την ΕΕ, άρνηση του συνολικού χρέους, λαϊκή κυριαρχία και κλείσιμο (ουσιαστικά) των συνόρων», συμπληρώνει η «αυθεντική» αριστερά, ολοκληρώνοντας το παζλ.   

Η ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ

Ανεξάρτητα από τις παραπάνω τοποθετήσεις οι οποίες, όσο και αν διαφέρουν μεταξύ τους, έχουν ορισμένα κοινά σημεία, κρίνουμε σκόπιμη την αναφορά μίας ακόμη άποψης – η οποία στηρίζεται σε ένα οικονομικό μοντέλο. Με τη βοήθεια του μοντέλου «προσομοιώθηκε» από ένα γερμανικό ινστιτούτο η τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας - «ατομικά» και μαζί με τα επόμενα «υποψήφια θύματα» του Νότου.   

«Τυχόν έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα ήταν πια διαχειρίσιμη», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην εισαγωγή του γερμανικού ινστιτούτου, η οποία ουσιαστικά τεκμηριώνει τα τεράστια διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας το 2010 –όταν οδηγήθηκε, χωρίς κανέναν απολύτως οικονομικό λόγο, στα νύχια του ΔΝΤ.

Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, στο οποίο αναγράφεται το κόστος εξόδου μίας χώρας (δύο, τριών και τεσσάρων μαζί) για τη Γερμανία, είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Κόστος Γερμανίας, σε περίπτωση εξόδου του Νότου από το Ευρώ - σε δις € 

Χώρα	Χαμένη ανάπτυξη	**Χαμένες απαιτήσεις
Ελλάδα	73	64
Ελλάδα και Πορτογαλία	225	99
Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία	850	266
Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία	1.707	455

* Χαμένη ανάπτυξη συνολικά για τα έτη 2013 - 2020

** Δημόσιες και ιδιωτικές

Πηγή: Bertelsmann-Stiftung

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Στον επόμενο Πίνακα ΙΙ τώρα φαίνονται οι επιπτώσεις, όσον αφορά τις 42 οικονομίες που συμπεριλήφθηκαν στη μελάτη -οικονομίες οι οποίες παράγουν περισσότερο από το 90% του παγκοσμίου ΑΕΠ:  

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Επιπτώσεις στο ΑΕΠ των 42 σημαντικότερων οικονομιών για τα έτη 2013 έως 2020 σε δις €, χαμένες απαιτήσεις (ζημίες) ως προς το ΑΕΠ

Χώρα	Απώλειες σε ΑΕΠ	ΑΠΏΛΕΙΕΣ/ΑΕΠ
Ελλάδα	674	-1,7%
Ελλάδα και Πορτογαλία	2.377	-6,1%
Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία	7.897	-20,3%
Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία	17.157	-44,0%

Σημείωση: H «υπόθεση εργασίας» των ερευνητών ήταν ότι, οι χώρες που θα εξέρχονταν θα διέγραφαν το 60% των χρεών τους

Πηγή: Bertelsmann-Stiftung

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Η Ελλάδα, πάντοτε κατά το ινστιτούτο, θα ερχόταν αντιμέτωπη με ζημίες ίσες με το 94% του ΑΕΠ της - γεγονός που θα έπρεπε να λαμβάνεται υπόψη από όλους αυτούς στην πατρίδα μας, οι οποίοι «συνηγορούν» υπέρ της εξόδου της από την Ευρωζώνη.

ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΓΑΛΛΙΑ

Ανεξάρτητα από τις προηγούμενες απόψεις των «ειδικών» η χώρα, η οποία θα είχε τις μεγαλύτερες ζημίες από τυχόν κατάρρευση του Νότου, θα ήταν η Γαλλία - αφού οι απώλειες της θα ήταν της τάξης του 154,4% του ετησίου ΑΕΠ της. Οι αιτίες είναι αφενός μεν η αυξημένη συμμετοχή των τραπεζών της στο Νότο, αφετέρου οι υποτιμήσεις των νομισμάτων που θα συνόδευαν την ενδεχόμενη έξοδο από το Ευρώ (υπολογίζεται άνω του 50% για την Ελλάδα).

Με βάση τα παραπάνω, η δυσχερής θέση της Γαλλίας και η «εκβιασιμότητα» της από τη Γερμανία, αποκτούν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον - κάτι που ίσως ερμηνεύει καλύτερα τη στάση του προέδρου της, ο οποίος ευρίσκεται σε πραγματικά δύσκολη θέση. Ίσως αυτή να είναι η αιτία, για την οποία πλέον οι αγορές αναρωτιούνται, ψάχνοντας το επόμενο θύμα τους: Ιταλία ή Γαλλία;

Στον Πίνακα ΙΙΙ τώρα που ακολουθεί, καταγράφεται το πρόσφατο ΑΕΠ των πλέον σημαντικών οικονομιών του πλανήτη, για να αντιληφθούμε καλύτερα τα μεγέθη τους:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: ΑΕΠ σε δις δολάρια, πληθυσμός τον Ιούνιο του 2012   

Χώρα	ΑΕΠ	Πληθυσμός
Η.Π.Α.	15.094,0	313.847.465
Κίνα*	7.298,1	1.343.239.923
Ιαπωνία	5.869,5	127.368.088
Γερμανία	3.577,0	81.305.856
Γαλλία	2.776,3	65.630.692
Βραζιλία	2.492,9	199.321.413
Μ. Βρετανία	2.417,6	63.047.182
Ιταλία	2.198,7	61.261.254
Ρωσία	1.850,4	142.517.670
Καναδάς	1.736,9	34.300.083
Ινδία	1.676,1	1.205.073.612
Ισπανία (πρόγνωση)	1.493,5	47.042.984
Αυστραλία	1.488,2	22.015.576

* Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΟΟΣΑ, η Κίνα θα ξεπεράσει το ΑΕΠ των Η.Π.Α. το 2016 – ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον γεγονός για το μέλλον της Δύσης.

Πηγή: IMF, CIA

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος 

Περαιτέρω, σύμφωνα με τη WSJ, η στρατηγική των αγορών το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι η αγορά ομολόγων των βορείων χωρών της Ευρώπης, με τα έσοδα από την πώληση ομολόγων του Νότου. Στα πλαίσια αυτά, προτιμούν μέχρι σήμερα τα δεκαετή ομόλογα της Γαλλίας, παρά το ότι η απόδοση τους είναι 2,7% χαμηλότερη από τα ιταλικά (4,9%).

Η αιτία της αυξημένης απόδοσης των ιταλικών ομολόγων (υψηλότερο επιτόκιο δανεισμού της Ιταλίας), είναι κυρίως το μεγάλο δημόσιο χρέος της χώρας – το οποίο υπολογίζεται στο 126,1% του ΑΕΠ, έναντι 91% της Γαλλίας (αν και τυχόν εισβολή του ΔΝΤ θα πολλαπλασίαζε το χρέος τους, όπως συνέβη στην Ελλάδα). Παράλληλα, θεωρείται αβέβαιο το πολιτικό μέλλον της Ιταλίας, αφού θα διεξαχθούν εκλογές το επόμενο έτος.

Εάν όμως ερευνήσει κανείς τα υπόλοιπα στοιχεία των δύο χωρών, θα διαπιστώσει ότι η Ιταλία ευρίσκεται σε καλύτερη θέση από τη Γαλλία – αφού το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιταλίας είναι χαμηλότερο, το εξωτερικό ισοζύγιο καλύτερο, η ανεργία σχετικά μικρή, ενώ οι ανάγκες χρηματοδότησης της για το 2013 είναι πολύ πιο περιορισμένες, από αυτές της Γαλλίας.

Εκτός αυτού, η Ιταλία έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι, μπορεί να ανταπεξέρχεται σχετικά εύκολα με το δημόσιο χρέος της, αφούστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην εσωτερική χρηματοδότηση του (αγορά των ομολόγων από τους πολίτες της).

Η μεγάλη πρόκληση για την Ιταλία είναι ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της – όπου όμως οι προοπτικές της δεν είναι αρνητικές, αφού έχει σημειώσει πρόοδο, όσον αφορά τις διαρθρωτικές αλλαγές.

Αντίθετα, η Γαλλία μόλις ξεκινάει με τα μέτρα για την οικονομία της, τα οποία θα προκαλέσουν ύφεση, ενώ η πιστοληπτική αξιολόγηση της (ΑΑΑ) είναι ουσιαστικά αυτή που διευκολύνει το δανεισμό της, με χαμηλά επιτόκια – κάτι που όμως θα μπορούσε να πάψει να υφίσταται, ιδίως μετά τις τελευταίες επιθέσεις της Γερμανίας (δήθεν «ανησυχία» για την οικονομική της κατάσταση εκ μέρους της καγκελαρίου, καθώς επίσης του υπουργού οικονομικών κλπ.).     

ΜΕΡΚΙΑΒΕΛΙ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΩΝ

"Ο Thomas Mann το 1953, κατά τη διάρκεια της φημισμένης ομιλίας του στο Αμβούργο, είχε προειδοποιήσει τους Γερμανούς λέγοντας τους ότι, δεν θα έπρεπε ποτέ ξανά να επιδιώξουν μία γερμανική Ευρώπη. Στα πλαίσια όμως της Ευρωπαϊκής κρίσης χρέους συνέβη ακριβώς αυτό - η προσπάθεια γερμανοποίησης της Ευρώπης.

Το αποτέλεσμα ήταν να τραυματιστούν σοβαρά οι αρχές της ισότητας, της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης μεταξύ των κρατών-μελών, οι οποίες αποτελούν τα θεμέλια στήριξης του κοινού νομίσματος. Στις ηγεμονικές βλέψεις των ισχυρών κρατών της ΕΕ, θα πρέπει να τοποθετηθούν σταθερά και ασφαλή «φρένα» - αυτό θα έπρεπε να είναι η πρώτη εντολή της ευρωπαϊκής ένωσης" (Die Zeit, σε ελεύθερη μετάφραση).

Με βάση τώρα έναν γνωστό κοινωνιολόγο, κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους που βιώνουμε, έχουν δημιουργηθεί νέες συνθήκες στην Ευρώπη - με την ισχύ κάποιων κρατών να έχει αυξηθεί, παράλληλα με τον περιορισμό της δύναμης κάποιων άλλων. Αναλυτικότερα τα εξής:

(α)  Υφίσταται ένας σαφέστατος διαχωρισμός, μεταξύ των χωρών που έχουν στην κατοχή τους το κοινό νόμισμα, καθώς επίσης των υπολοίπων.

(β)  Εντός της Ευρωζώνης, υπάρχει επίσης ένας διαχωρισμός - μεταξύ των χωρών, οι οποίες εξαρτώνται από τις πιστώσεις (δάνεια) των άλλων, καθώς επίσης αυτών που τις δανείζουν.

(γ)  Ο τρίτος διαχωρισμός αφορά τα κράτη, τα οποία ωφελούνται από την κρίση ή/και έχουν ξεφύγει από την ύφεση, καθώς επίσης όλα τα υπόλοιπα.

(δ)  Τέλος, διαπιστώνεται η σημαντικότατη διαφορά μεταξύ των πλεονασματικών κρατών, καθώς επίσης των ελλειμματικών, με κριτήριο το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών - με τα πρώτα να αναπτύσσονται πλέον εις βάρος των τελευταίων, εξάγοντας τους ανεργία και εισάγοντας ρευστότητα (πρόκειται ουσιαστικά για μερκαντιλιστικές συνθήκες μηδενικού αθροίσματος).

Οι αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης λαμβάνονται κυρίως από τα κράτη της Ευρωζώνης - στα οποία όμως οι δανείστριες χώρες, με ηγέτη τη Γερμανία, επιβάλλουν (ει) απολυταρχικά τις απόψεις τους. Ο ρόλος της Γερμανίας εδώ είναι πλέον εξαιρετικά σημαντικός - εάν υποθέσουμε ότι δεν είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού.     

Στα πλαίσια αυτά, η καγκελάριος της Γερμανίας έχει υιοθετήσει μία μέθοδο, η οποία χαρακτηρίζεται ως «Μερκιαβελική»,από τον κοινωνιολόγο που αναφέραμε (σύνδεση του ονόματος της με τον Machiavelli).

Ειδικότερα, θεωρείται ότι αντλεί τη δύναμη της από ένα βασικό χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς της: από την αναβλητικότητα, από τη σκόπιμη καθυστέρηση, από τάση της να μην αποφασίζει ή «να μην αποφασίζει ακόμη» - να ενεργεί αργότερα, να διστάζει να ενεργήσει ή να μη δίνει καμία απάντηση (ελπίζουμε να έχει γίνει πλέον κατανοητό από την Ελληνική κυβέρνηση).

Το τυπικότερο παράδειγμα αυτής της (μη) συμπεριφοράς της είναι το ότι, δεν έχει λάβει ακόμη θέση υπέρ ή κατά αυτών που επιθυμούν την πολιτική ένωση της Ευρωζώνης – σε σχέση με αυτούς που τοποθετούνται εναντίον της ομοσπονδιοποίησης της, επιλέγοντας την ένωση ανεξάρτητων κρατών μεταξύ τους (εθνική κυριαρχία). Παράλληλα, η Γερμανία έχει καταστήσει σαφές ότι, χωρίς τη δική της συμφωνία, δεν θα αποφασίζεται τίποτα στην Ευρωζώνη.

Με τον συγκεκριμένο τρόπο, η Γερμανία έχει κερδίσει πάρα πολλά από την ευρωπαϊκή κρίση – αφού έχει ουσιαστικά αναδειχθεί στον ηγεμόνα, στην κεντρική δύναμη καλύτερα της ΕΕ, από κάθε πλευρά (πολιτική, οικονομική κλπ.). Σύμφωνα δε με γνωστή βρετανική εφημερίδα, η Γερμανία έχει δημιουργήσει «τυχαία» μία αυτοκρατορία (Germany, the accidental empire).

Ολοκληρώνοντας έχουμε την άποψη ότι, οι πραγματικές προθέσεις της Γερμανίας μόλις τώρα έγιναν αντιληπτές από τις Η.Π.Α. και την Κίνα – ιδίως μετά τις τελευταίες ανόητες επιθέσεις του γερμανικού «κυβερνητικού τύπου», ο οποίος χαρακτήρισε τις Η.Π.Α. ως τον «Αμερικανό ασθενή», ενώ οι τίτλοι για την Κίνα ήταν «The Firm» («η Μαφία» ουσιαστικά, κατηγορώντας την κινεζική ηγεσία για διαφθορά κα.).  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως έχουμε διαπιστώσει η Ελλάδα, παρά τα μεγάλα προβλήματα της, τα οποία εντοπίζονται κυρίως στη (δυσ)λειτουργία του κράτους, έχει πάρα πολλά πλεονεκτήματα, καθώς επίσης ισχυρότατα διαπραγματευτικά χαρτιά στη διάθεση της – τόσο από οικονομικής πλευράς, όσο και από γεωπολιτικής.

Μεταξύ άλλων, η εξασφάλιση της βοήθειας εκ μέρους των Η.Π.Α., της Ρωσίας ή της Κίνας, είναι εντός των πλαισίων των δυνατοτήτων της – όπως επίσης η αλληλεγγύη των υπολοίπων «εταίρων» της στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, οι οποίοι απειλούνται τα μέγιστα από τη Γερμανία.

Οι διαφαινόμενες προσπάθειες της καγκελαρίου να δημιουργήσει μία γερμανική αυτοκρατορία, με πραγματική έδρα το Βερολίνο και τυπική τις Βρυξέλλες, για την οποία μάλλον θα επιλεγόταν το, μη δημοκρατικό φυσικά, καθεστώς της Κίνας (μονοκομματικός καπιταλισμός), διευκολύνουν τις κινήσεις της πατρίδας μας – αφού ακόμη και τα παιδιά του Σικάγου, το ΔΝΤ δηλαδή, είναι πλέον εν μέρει υπέρ της κατάργησης της πολιτικής λιτότητας, υπέρ της διαγραφής χρέους της Ελλάδας, υπέρ της επιμήκυνσης και των χαμηλών επιτοκίων.  

Οφείλει λοιπόν η κυβέρνηση να εντείνει τις προσπάθειες της προς όλες αυτές τις κατευθύνσεις, χρησιμοποιώντας όλα μαζί τα διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα που έχει στη διάθεση της, πριν είναι πολύ αργά – πριν ακόμη δηλαδή οδηγηθεί η χώρα μας σε εξεγέρσεις και σε εσωτερικούς εμφυλίους πολέμους, οι οποίοι θα επεκταθούν στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, καταλήγοντας ενδεχομένως στην επανάληψη των διακρατικών πολέμων εντός της Ευρώπης, με σοβαρότατες συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη. 

Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, δεν υπάρχει καθόλου διαθέσιμος χρόνος για τη διενέργεια νέων εκλογών στην Ελλάδα - όχι μόνο επειδή δεν είναι έτοιμη η αντιπολίτευση. Το γεγονός αυτό σημαίνει πως η σημερινή κυβέρνηση, όσο ανεπαρκής, αδύναμη ή οτιδήποτε άλλο θεωρήσει κανείς ότι είναι, πρέπει να φέρει εις πέρας την αποστολή της – φυσικά, χωρίς καμία άλλη παραχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας (ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας κλπ.).

Αυτό προϋποθέτει βέβαια ότι οφείλουμε να την πιέσουμε όλοι μαζί, όσο το δυνατόν περισσότερο και ανεξάρτητα από τις εκάστοτε πολιτικές μας πεποιθήσεις – επειδή, απέναντι στην ολοκληρωτική καταστροφή και στον εχθρό που επιβουλεύεται την πατρίδα μας, πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι. Άλλωστε, αφού «αντιμετωπισθεί» ο εξωτερικός κίνδυνος, γεγονός για το οποίο είμαστε αισιόδοξοι, θα έχουμε όλο το χρόνο στη διάθεση μας, για την επίλυση των εσωτερικών προβλημάτων μας.

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 11. Νοεμβρίου 2012

viliardos@kbanalysis.com