“Το ΔΝΤ, στην περίπτωση της Ελλάδας, παρομοιάζεται με έναν γιατρό, η
(σωστή) διάγνωση του οποίου για τον ασθενή του είναι πως πάσχει από υπόταση
(ύφεση). Εν τούτοις, παρά το ότι γνωρίζει ακριβώς την ασθένεια, του γράφει μία
συνταγή αγοράς φαρμάκων, για την αντιμετώπιση της πίεσης.
Παραδόξως όλοι οι υπόλοιποι γιατροί (ΕΚΤ, Γερμανία κλπ.), οι οποίοι
συμμετέχουν στην εξέταση του ασθενούς, συμφωνούν τόσο με τη διάγνωση, όσο και
με τη συνταγή(!). Το γεγονός αυτό οδηγεί τους ουδέτερους παρατηρητές στο
συμπέρασμα ότι, ο σκοπός της σύσκεψης των γιατρών δεν είναι η θεραπεία, όπως
ήθελαν να πιστεύουν, αλλά ο μαρτυρικός, επώδυνος θάνατος του ασθενούς”.
Άρθρο
«Διασώθηκε η Ελλάδα με
τις αποφάσεις της χθεσινής σύσκεψης;», αναρωτιέται εύλογα κανείς. «Θεωρητικά
ίσως…..πρακτικά όμως πρόκειται για μία ακόμη καθυστέρηση της χρεοκοπίας, για
μία επόμενη, οδυνηρή πράξη στο ελληνικό δράμα»,
θα ήταν η απάντηση οποιουδήποτε προσπαθούσε να κατανοήσει επακριβώς, όλα όσα
ανακοινώθηκαν μετά τη σύσκεψη – ειδικά όσον αφορά τις επιφυλάξεις του ΔΝΤ, σε
σχέση με την καταβολή της δόσης εκ μέρους του, «όταν και εάν στεφθεί με
επιτυχία το πρόγραμμα επαναγοράς ελληνικών ομολόγων, σε τιμές που δεν θα
υπερβαίνουν το 35% της ονομαστικής τους αξίας».
Στα πλαίσια αυτά, οφείλει
να αναφέρει κανείς τους μέχρι σήμερα δανειστές της Ελλάδας (μη
συμπεριλαμβανομένων των δανείων για την ανακεφαλαιοποίηση των
τραπεζών), έτσι ώστε να έχει μία καλύτερη εικόνα των αποφάσεων που την
αφορούν – για τις χθεσινές ασκήσεις επί χάρτου καλύτερα του περιπλανώμενου
Ευρωθίασου ή, διαφορετικά, για το «μάθημα κολύμβησης στην ξηρά».
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι:
Ανάλυση συνολικού δανεισμού της Ελλάδας, ύψους 304 δις €
|
Δανειστές
|
Ποσά σε
δις €
|
|
|
|
|
Ιδιώτες
|
63,00
|
|
Λοιποί
πιστωτές
|
47,00
|
|
Διμερή
δάνεια των χωρών της Ευρωζώνης
|
53,00
|
|
ΔΝΤ
|
22,00
|
|
EFSF
|
74,00
|
|
EKT
|
45,00
|
|
|
|
|
Σύνολα
|
303,00
|
Οι αποφάσεις τώρα είναι
οι εξής:
(α) Μείωση του επιτοκίου
στα διμερή δάνεια, στα 53 δις € λοιπόν, από euribor συν 1,5%
μέχρι τώρα, σε euribor συν 0,9% στη συνέχεια και μετά, εάν η
Ελλάδα βέβαια πετύχει πρωτογενή (προ τοκοχρεολυσίων) πλεονάσματα, τουλάχιστον
4,5% του ΑΕΠ της, σε euribor συν 0,5%.
Τα αποτελέσματα αυτού
του «μέτρου» είναι προφανώς μη μετρήσιμα σήμερα – γεγονός που δεν θα μείνει
αναπάντητο από τις αγορές. Εκτός αυτού, το πώς θα πραγματοποιηθεί το θαύμα των
πλεονασμάτων, εν μέσω μίας καταστροφικής ύφεσης, εγκληματικής
ανεργίας, μαζικής χρεοκοπίας των επιχειρήσεων κλπ., είναι κάτι εξαιρετικά
δύσκολο να το αντιληφθούμε.
(β) Ο χρόνος
αποπληρωμής του δανείου από το EFSF, των 74 δις € δηλαδή, διπλασιάζεται
- από τα 15 έτη μέχρι σήμερα στα 30, όπου στα δέκα πρώτα χρόνια η Ελλάδα δεν θα
πληρώνει τόκους.
(γ) Η
Ελληνική κυβέρνηση θα προσφέρει 0,35 σεντς ανά ένα ευρώ ονομαστικής αξίας,
για την επαναγορά ομολόγων από τους ιδιώτες – πιθανότατα από αυτούς που
κατέχουν τα 63 δις €.
Με τον τρόπο αυτό και
υπό την προϋπόθεση ότι θα το αποδεχθούν οι ιδιοκτήτες των ομολόγων, η Ελλάδα θα
εξοικονομήσει περί τα 41 δις € - αν και δεν είναι καθόλου εμφανές από πού
θα χρηματοδοτήσει η χώρα μας τα 22 δις € που απαιτούνται.Εκτός αυτού, γιατί
ανακοινώνονται δημόσια τέτοιες προθέσεις, οι οποίες συνήθως αυξάνουν την τιμή
των ομολόγων; Είναι αλήθεια τόσο ανόητοι οι Ευρωπαίοι ή μήπως έχουν κάτι άλλο
στο νου τους;
(δ) Οι
κεντρικές τράπεζες των χωρών της Ευρωζώνης παραιτούνται από τα κέρδη της
ΕΚΤ, τα οποία προέρχονται από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου,
ονομαστικής αξίας 45 δις €, στη δευτερογενή διαπραγμάτευση – τα κέρδη
αυτά υπολογίζονται στα 11 δις €.
Συμπερασματικά, πρόκειται
ξανά για ημίμετρα, ενώ δεν αποφασίσθηκε μία δεύτερη διαγραφή του χρέους από
τον κρατικό τομέα (OSI), όπως ήθελε το ΔΝΤ – επειδή οι επιπτώσεις
για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης θα ήταν μεγάλες, όπως επίσης για τον
εγχώριο και διεθνή τραπεζικό τομέα.
Κατά την άποψη μας
λοιπόν, πρόκειται για μία επόμενη συνέχεια της ελληνικής τραγωδίας – αν και, εάν
υπήρχε πολιτική
βούληση, η Ελλάδα θα μπορούσε να διασωθεί, χωρίς να επιβαρυνθούν καθόλου οι
ευρωπαίοι φορολογούμενοι.
Για να επιτευχθεί κάτι
τέτοιο (J.Berger), θα έπρεπε κανείς να αναδιαρθρώσει απλά τα υφιστάμενα
χρέη, με τη βοήθεια της ΕΚΤ – για παράδειγμα, με την έκδοση «Evergreen Bonds»
(ομόλογα μεγάλης χρονικής διάρκειας εκ μέρους της ΕΚΤ, με κυμαινόμενο επιτόκιο,
άτοκα για τα πρώτα χρόνια) ή με «Zero-coupon Bonds» (μη πληρωμή τόκων για
τα παλαιά χρέη, για μεγάλο χρονικό διάστημα).
Προφανώς τότε και
μόνο τότε θα μπορούσε η πατρίδα μας να εφαρμόσει κάποια αναπτυξιακή πολιτική,
δανειζόμενη βιώσιμα από τις αγορές και ξεφεύγοντας από την ύφεση – κάτι
που όμως θα την ανεξαρτητοποιούσε από την Τρόικα, από τη Γερμανία
καλύτερα, η οποία φυσικά δεν θα το επιθυμούσε καθόλου.
Δυστυχώς, η πρόθεση
των «συνδίκων πτώχευσης» παραμένει να μην είναι άλλη, από τη λεηλασία της
ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, για την εξόφληση των χρεών της
χώρας τους – γεγονός που τεκμηριώνεται επίσης από τον «ελεγχόμενο λογαριασμό»,
στον οποίο θα κατατίθενται τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων, καθώς επίσης τα
πρωτογενή πλεονάσματα (ακόμη και αν διατηρείται στην ΤτΕ, αφού
δεν μας ανήκει).
Ολοκληρώνοντας, είναι
εμφανές πως δεν υπάρχει πολιτική βούληση για την επίλυση της ελληνικής κρίσης –
γεγονός που υποχρεώνει πάρα πολλούς να αναρωτιούνται, «για πόσο χρονικό διάστημα
ακόμη θα ανέχονται οι Έλληνες αυτό το κυνικό και μακάβριο παιχνίδι εις βάρος
τους;».
«Πότε θα τελειώσει η
υπομονή των Ελλήνων; Όταν η ανεργία φτάσει στο 35% ή στο 50%; Μέχρι πότε
θα υπερισχύει η απόφαση τους για παραμονή στην Ευρωζώνη, όλων των άλλων δεινών
που τη συνοδεύουν; Μήπως μέχρι εκείνη τη στιγμή, κατά την οποία τα μέτρα
της Τρόικας θα ξεπεράσουν σε σκληρότητα, το χάος και την οδύνη που θα συνόδευαν
την επιστροφή τους στη δραχμή;»
«Πότε θα καταλάβουν πως
οδηγούνται στο ικρίωμα χωρίς να φέρνουν την παραμικρή αντίσταση;», συνεχίζουν
να αναρωτιούνται, «Πότε θα κατανοήσουν πως απλά καθυστερείται η χρεοκοπία τους,
με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην απόλυτη καταστροφή, σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα;»
«Πότε θα πάψουν να
επιλέγουν την ατομική και συλλογική αυτοκτονία από την υγιή αντίδραση, καθώς
επίσης την υποταγή και την υποτέλεια, από την εθνική κυριαρχία, την
ελευθερία και την υπερηφάνεια τους;»
ΥΓ: Για τις
τράπεζες, μόνο για τις τράπεζες, στις οποίες θα οδηγηθεί το συντριπτικά
μεγαλύτερο μέρος της δόσης της ντροπής, η συμφωνία που επετεύχθη φαίνεται να
είναι θετική - αν και στο τέλος μάλλον θα αφελληνισθούν. Όσον αφορά την
εξοικονόμηση έως και 40 δις € από την επαναγορά των ομολόγων των ιδιωτών,
συνολικής ονομαστικής αξίας περί τα 63 δις €,εάν συνυπολογίσει κανείς το κόστος
και διάφορα άλλα, θα περιοριζόταν αρκετά.
Σχετικά τώρα με την
αιτία, με το γιατί δηλαδή θα τα πουλούσαν σε τόσο χαμηλές τιμές (στο 35%) οι
ιδιοκτήτες τους,τουλάχιστον τα hedge funds, τα οποία τα αγόρασαν στο
15% της αξίας τους, δεν θα ήταν εντελώς αρνητικά - αφού θα αποκόμιζαν
σημαντικότατα κέρδη. Εάν όμως οι λοιποί ιδιοκτήτες είναι οι ελληνικές τράπεζες,
όπως αρκετοί υποθέτουν, δεν θα ήθελαν αλλά και δεν θα είχαν τη
δυνατότητα να τα πουλήσουν, χωρίς να εγγράψουν μεγάλες ζημίες στους
ισολογισμούς τους - εκτός εάν υποχρεώνονταν, γεγονός που αιτιολογεί εν μέρει
την κατάρρευση των μετοχών των εγχώριων τραπεζών. Σε κάθε περίπτωση, εάν
πράγματι η δόση των 34,4 δις € εξαρτάται από την επαναγορά των ομολόγων πριν
την έγκριση της πληρωμής της (13.12.2012), τίποτα δεν είναι ακόμη σίγουρο
για την Ελλάδα.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 27. Νοεμβρίου 2012