Παραλογισμοί

«Ο διοικητής της ΕΚΤ μοιάζει με εκείνον τον οδηγό, ο οποίος προσπαθεί συνεχώς να γεμίσει με βενζίνη το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου του, παρά το ότι είναι γεμάτο μέχρι επάνω – αδυνατώντας να καταλάβει πως το «όχημα» δεν έμεινε στο δρόμο λόγω έλλειψης βενζίνης, αλλά επειδή χάλασε το κιβώτιο ταχυτήτων του.

Όσο για την διοικητή της Fed, μοιάζει με κάποια που προσπαθεί εναγωνίως να κρατήσει κλειστό το καπάκι ενός καζανιού που βράζει, τροφοδοτώντας συνεχώς με περισσότερα ξύλα τη φωτιά που έχει ανάψει από κάτω του - αδυνατώντας να καταλάβει πως με τον τρόπο αυτό θα προκαλέσει μία, μοναδική στην ιστορία, έκρηξη».

Είναι αρκετοί αυτοί που πιστεύουν πως ζούμε σε ένα αμιγώς καπιταλιστικό περιβάλλον – με αποτέλεσμα να κατηγορούν το σύστημα της ελεύθερης αγοράς, για όλα τα δεινά που βιώνουν.

Εν τούτοις, από καθαρά οικονομικής πλευράς, ο καπιταλισμός, μετά τον «κανιβαλισμό» που υπέστη από το νεοφιλελευθερισμό, έχει πάψει πια να υπάρχει – με ημερομηνία οριστικού θανάτου του το ξέσπασμα της κρίσης, το 2008, καθώς επίσης με πιθανότερο απόγονο του μία νέα φεουδαρχία.

Ειδικότερα, στο σύστημα της ελεύθερης αγοράς, το κράτος δεν μπορεί να εθνικοποιεί τις τράπεζες – κοινωνικοποιώντας τις ζημίες τους όταν υπερχρεώνονται, ευρισκόμενες στα όρια της χρεοκοπίας. Δεν μπορεί επίσης να δημεύει την περιουσία των μετόχων ή τις καταθέσεις των αποταμιευτών, όπως διαπιστώθηκε στο παράδειγμα της Κύπρου – ενώ θα επαναληφθεί ασφαλώς και σε άλλες χώρες.

Περαιτέρω, δεν έχει το δικαίωμα να υπεξαιρεί την περιουσία των Πολιτών του, επιβάλλοντας τους υπερβολικούς φόρους και χαράτσια – αφού προηγουμένως τους έχει καταδικάσει σε μειώσεις μισθών και στην ανεργία.Πόσο μάλλον να κατάσχει τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία, συρρικνώνοντας παράλληλα τις υπηρεσίες του – για να μειώσει τα χρέη που συσσώρευσαν οι ανίκανες κυβερνήσεις του.

Προφανώς δε, απαγορεύεται οι κεντρικές τράπεζες να επεμβαίνουν στις αγορές – όπως για παράδειγμα η Fed, η οποία «παρεμβαίνει» στον αμερικανικό δείκτη S&P, στο 85% περίπου των ημερών διαπραγμάτευσης, χειραγωγώντας παράλληλα την αγορά του χρυσού.

Πολλά από αυτά είναι χαρακτηριστικά στοιχεία του συστήματος του κομμουνισμού, με την οικονομική έννοια της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας - η οποία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διάσωση του καπιταλισμού.

Απλούστερα, η διάσωση του καπιταλισμού, εν μέρει με τη βοήθεια μεθόδων του κομμουνισμού, μοιάζει με έναν άνευ προηγουμένου παραλογισμό – ο οποίος έχει μέχρι στιγμής σαν αποτέλεσμα την αύξηση του παγκοσμίου χρέους κατά 43% σε σχέση με το 2008, τον υπερβολικό πλουτισμό της ελίτ, καθώς επίσης την απελπιστική υπερχρέωση πολλών χωρών, τραπεζών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών.

Επίσης, τον πολλαπλασιασμό των χάρτινων χρημάτων χωρίς αντίκρισμα, σε επίπεδα μοναδικά στην ιστορία, την εκτόξευση των «στοιχημάτων» στα ύψη, σε χρηματιστήρια που έχουν μετατραπεί σε καζίνο, όπως και την κλιμάκωση της εξαθλίωσης στις περισσότερες χώρες.

Ουσιαστικά λοιπόν, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια κομμουνιστικών μεθόδων, οι οποίες βέβαια χρησιμοποιούνται «κατά το δοκούν», αγοράσθηκε χρόνος το 2008, σε μία εξαιρετικά ακριβή τιμή – με αποτέλεσμα να συσσωρευτούν τόσα πολλά χρέη, τα οποία είναι αδύνατον ποτέ να πληρωθούν.

Η λιτότητα δε, η οποία επιβάλλεται από τη Γερμανία, επειδή η οικονομία της εκτρέφεται από αυτήν, δεν πρόκειται να αποφέρει τίποτα – απλά επιβραδύνει το αναμενόμενο κραχ, από το οποίο ελάχιστοι θα διασωθούν, εάν του επιτραπεί να συμβεί ανεξέλεγκτα.

Θλιβερά, οδυνηρά θύματα θα είναι κυρίως εκείνοι οι Πολίτες, οι οποίοι θα κληθούν τελικά να πληρώσουν το λογαριασμό – αν και είναι οι τελευταίοι που ευθύνονται για την καταστροφή. Με δεδομένο όμως το ότι, έχουν επιλέξει δυστυχώς την «αποστασιοποίηση» τους, αντί την ενεργό συμμετοχή και αντίδραση, δεν θα έχουν κανένα λόγο να παραπονεθούν, όταν συμβεί το μοιραίο.

Πηγή: Βασίλης Βιλιάρδος